მერაბ ნინიძე “იუპიტერის მთვარეზე”, კორნელი მუნდრუცოსთან მუშაობაზე, კანის კინოფესტივალზე და მის სამსახიობო კარიერაზე

არიანი ახალგაზრდა ემიგრანტი სირიიდან, რომელსაც საზღვრის გადაკვეთის მცდელობისას დაჭრიან,  უნგრელი რეჟისორის, კორნელი მუნდრუცოს ფილმის „იუპიტერის მთვარის“ ერთ-ერთი მთავარი პერსონაჟია. დაჭრილი არიანი ლტოლვილთა ბანაკში ხვდება, სადაც ამოუხსნელი ძალით  ჭრილობებს იხორცებს და აღმოაჩენს, რომ ლევიტაციის უნარი აქვს. არიანი ბანაკიდან ექიმის დახმარებით გარბის და მამის საძიებლად მიდის. სწორედ ემიგრანტისა და ექიმის ურთიერთობა ხდება მუნდრუცოს ფილმის ცენტრალური ისტორია. „იუპიეტრის მთვარის“ პრემიერას განსაკუთრებული ინტერესი სწორედ საქართველოში მოჰყვა, რადგანაც ექიმის როლს მსახიობი მერაბ ნინიძე ასრულებს. „კინემატოგრაფიულად შთამბეჭდავი ისტორია, რომელიც მნახველს უემოციოდ ვერ დატოვებს“, „წლის ერთ-ერთი ყველაზე საინტერესო კინონამუშევარი“-ასეთი შეფასებები ისმოდა კანის კინოფესტივალზე „იუპიტერის მთვარის“ პრემიერის შემდეგ. განსაკუთრებით აღნიშნა მსახიობების მერაბ ნინიძისა და უნგრელი სჟომბერ ჯეგერის თამაშის მანერა. კორნელი მუნდრუცოსა და „ვუნდერკინდად“ აღიარებული კინოოპერატორი მარსელ რევის ერთობლივი ნამუშევარი წელს მთავარი ჯილდოსთვის „ოქროს პალმის რტოსთვის“ იბრძოდა. „კორნელის კომფორტის ზონიდან გამოყავხარ, უნდა დაივიწყო, რაც იცი და მზად იყო ყველაფრისთვის, როგორც მეომარი“-ამბობს მერაბ ნინიძე, რომელიც ჟუნრალ „OK! Georgia”-ს „იუპიტერის მთვარეზე“, კორნელი მუნდრუცოზე, ფილმში მის პერსონაჟზე და  მასწავლებელზე, გიზო ჟორდანიაზე ესაუბრა.

 

პირველ რიგში რა თქმა უნდა „იუპიტერის მთვარეზე“ უნდა გკითხოთ. ბევრმა ეს ფილმი აღიქვა, როგორც პოლიტიკური განაცხადი, თქვენ თავად ერთ-ერთ ინტერვიუში აღნიშნავთ, რომ ყველაზე მნიშვნელოვანი პასაჟი რეჟისორ კორნელი მუნდრუცოს ამ ნამუშევარში რწმენასთან კავშირის გაწყვეტაა. თანამედროვე სამყაროში და მიმდინარე მოვლენების ფონზე რა მნიშვნელობას იძენს ეს ფილმი, რამდენად მნიშვნელოვანია რომ რეჟისორებმა სწორედ ასეთი ერთი შეხედვით თითქოს სიურეალისტური გზით ასახონ ყველაზე აქტუალური პრებლემები?

„იუპიტერის მთვარე“ რეჟისორისთვის დამახასიათებელი ხელწერით და სტილისტიკითაა შექმნილი. ის აქცენტებს ადამიანების ურთიერთობიდან გამომდინარე აკეთებს ანუ პერსონაჟების ურთიერთობიდან და აქ ორი ადამიანის ურთიერთობა უკვე პოლიტიკურია- რა არჩევანს აკეთებს ადამიანი ექსტრემალურ სიტუაციაში? რა კრიტერიუმით იზომება დღეს მორალი? რწმენა, არა მარტო რელიგიური, არამედ ადამიანური, ჰუმანურია ალბათ. დღეისთვის უფრო შიშით და ცინიზმით დაღდასმულ დროში ვცხოვრობთ და იდეალების და ლირიკის ადგილი სწორედ შიშმა, ტერორმა დაიკავა.  ცინიზმი და უნდობლობა უპირისპირდება  „იუპიტერის მთვარეში“  სასწაულს, გამოცხადებას, რომელსაც ახსნა არ აქვს და შეიძლება ამიტომ ჩანს სიურეალისტური. მე მგონი ფილმი საკმაოდ რეალისტური და დინამიური ხერხით ყვება ამბავს. მუნდრუცო ცდილობს სტილისტური აღრევით თითქოს ფუტურისტული მომავლის კინოენა გამოიგონოს სადაც თრილერი, მელოდრამა, სათავგადასავლო არტჰაუზი და ბლოკბასტერი ერთ ჭერქვეშ ექცევა და ამ ეკლექტიკას შეგნებულად მიმართავს. მუნდრუცო დღევანდელობას ასე აღიქვამს- სტილის და ჟანრების აღრევით, ის ამ მცნებებს შორის საზღვარს შლის და  იქ იწყებს  ამბის მოყოლას, სადაც შავ და თეთრი, კარგი და ცუდი არ არსებობს და ყველაფერი თანაარსებობაშია.

“ იუპიტერის მთვარეში“ თქვენს მიერ განსახიერებულ პერსონაჟზე მინდა გკითხოთ-ექიმზე, რომელიც ერთი შეხედვით დაუჯერებელი ისტორიის თვითმხილველი ხდება, რა არის ამ პერსონაჟს მთავარი მახასიათებელი და როგორ მოხდა ამ პერსონაჟის შექმნა?

კორნელი დიდ დროს უთმობს მოსამზადებელ პერიოდს.  მთლიანობაში ფილმზე ერთი წელი ვიმუშავე. სინჯები და რეპეტიციები 2016 იანვარში, ხოლო გადაღებების მაისის ბოლოს დაიწყო, რომელიც 3 თვეზე მეტი გაგრძელდა. უკვე  ამ წლის იანვარში  სტუდიაში ვცდილობდი  პერსონაჟი უნგრულ ენაზე გამეხმოვანებინა, ესეც კორნელის დაჟინებული თხოვნა იყო. უნგრული ხმოვნების წარმოსათქმელად 6 კვირა ლოგოპედთან ერთად ვმუშაობდი.  ფილმში ჩემი პერსონაჟი ძირითადად ინგლისურად ელაპარაკება სირიელ ლტოლვილს და ფილმის დიალოგების 60 პროცენტიც ინგლისურ ენაზეა. კორნელი ბოლომდე ეცადა ჩემი ხმა ყოფილიყო ფილმში, ამის გამო დარჩენილ 40 პროცენტზე- უნგრულ დიალოგებზე ბევრი ვიწვალეთ, კარგი გამოვიდა,  მაგრამ აშკარა იყო რომ უცხოელი ლაპარაკობდა და ეს პერსონაჟისთვის გაუმართლებელი იქნებოდა. გაბორ შტერნი -ასე ქვია ჩემს პერსონაჟს „იუპიტერის მთვარეში“ და  როგორც იტყვიან თავით ფეხამდე უნგრელი, სწორედ ამიტომ საბოლოოდ უნგრელმა მსახიობმა გაახმოვანა, რაც  ჩემთვის პირადად ძნელი შესაგუებელია, მაგრამ სხვა გამოსავალი არ იყო. კორნელი ძალიან მომზადებული მოდის გადასაღებ მოედანზე და მაქსიმუმს მოითხოვს მსახიობისგან,მას კონკრეტული ემოციური რეგისტრი არ ყოფნის, კომპლექსურად უდგება პერსონაჟს და ეს განწყობა ძალიან გადამდებია. მისი შთაგონება ბოლომდე გითრევს და მიყვები.

 „იუპტერის მთვარეში“ კრიტიკოსების თქმით ძალიან ბევრი იდეური და მორალური მესიჯია ჩადებული. თქვენთვის რა იყო ის მთავარი იდეა, რამაც როლზე დათანხმების და ფილმში თამაშის სურვილი  გაგიჩინათ

როგორც მსახიობი ვერ ფიქრობ მესიჯებზე რომელიც ფილმშია. გადაღების  პროცესში შეუძებელია არტისტმა ამაზე იფიქროს, მაგრამ უკვე დასრულებულ ფილმში დავინახე ეს გზავნილები. სცენართან შედარებით ფილმი უფრო დალაგებულია ანუ ერთ ამბავს ყვება და ესაა ორი ადამიანის ურთიერთობა დაუნდობელ რეალობაში.ჩემი პერსონაჟის მთავარი მახასიათებელი  კომპლექსურობაა, ის მუდმივ წინააღმდეგობაშია.მთელი ფილმის მანძილზე საკუთარ თავს და გარემოს ეწინააღმდეგება და ამ წნეხში უნებლიედ გმირი ხდება. სცენარის კითხვა რომ  დავიწყე ასე მე-10 გვერდზე ჩემი პერსონაჟი სასწაულის შემსწრე ხდებოდა, მის თვალწინ დაჭრილი ლტოლვილი უცებ ფრენას იწყებდა. ეს სცენა რამდენიმეჯერ წავიკითხე, მეგონა რომ ვერ მივხვდი ან მეჩვენება რასაც ვკითხულობ,როცა მივხვდი რომ არ მეჩვენება, ვიფიქრე რომ მხოლოდ ამ სცენის გამო ღირდა ამ ფილმში მონაწილეობა. როგორ უყურებს ადამიანი გამოცხადებას, სასწაულს რომელიც ერთფეროვან, დამთრგუნავ ყოფაში უცებ თვალს აგიხელს-ამან დამაინტერესა,  როგორ უნდა ითამაშო ასეთი განცდა მსახიობმა. მე და კორნელის ერთად მუშაობა ძალიან მოგვეწონა და ახლა ვფიქრობთ იმის დრო გამოვნახოთ, რომ მომავალ წელს კორნელმა თბილისში სპექტაკლი დადგას და მე ვითამაშო.

მაშინ როდესაც ითამაშეთ „მონანიება“-ში, რომელიც კანის კინოფესტივალზე „ოქროს პალმის რტოს“ ნომინანტი იყო, თუ ფიქრობდით, რომ  წლების შემდეგ უკვე თავად მოხვდებოდით ფესტივალის ყველაზე პრესტიჟულ წითელ ხალიჩაზე და პრეს-კონფერენციაზე?

მონანიებეში როცა ვითამაშე 17 წლის ვიყავი და ეს სხვა განზომილებაა. მაშინ ვინმეს რომ ეთქვა რომ ოდესმე 51 წლის ვიქნებოდი, ალბათ გულიანად გამეცინებოდა. რომ ვთქვა რომ ამაზე ბევრს ვფიქრობდი- არა, მაგრამ როცა მსახიობი ხარ და კინოში მუშაობ, თუ ფილმს გაუმართლა და თან კარგია, თანასწორად დაუდგება გვერდით სხვა ღირსეულ ფილმებს, არ გამორიცხავ არც ხალიჩებს, არც ნომინაციებს. თუმცა ეს გზა ყოველთვის ხალიჩასთან არ მიგიყვანს, მაგრამ მართლა საინტერესო, კომპლექსური, განსხვავებული და ღრმა როლების თამაშის საშუალება, მაინც იშვიათად გვეძლევა და მე მგონი შეუძლებელიცაა სულ ასეთ როლებს ასრულებდე. ვინ გაუძლებს ასეთ დატვირთვას?!

ერთ-ერთ ინტერვიუში აღნიშნავდით, რომ როდესაც ფილმი კანის კინოფესტივალზე მოხვდა ბევრს ფიქრობდით თქვენს მასწავლებელზე-გიზო ჟორდანიაზე, რომელიც მუდამ გეუბნებოდათ, რომ ბოლომდე გაეცი და არსდროს დაზოგო საკუთარი თავი. როგორ ფიქრობთ როგორ შეაფასებდა ის თქვენს უახლეს როლს

გიზოს სიტყვებს ჩემს ახალგაზრდა კოლეგებსაც ვუმეორებ ხოლმე- თუ ბოლომდე არ დაიხარჯე აზრი არა აქვს ამ საქმის კეთებას, თუ არ მიეცი სისხლი, ოფლი, ჯანი, სული და გული  მაშინ არ გამოვა არაფერი. წინააღმდეგ შემთხვევაში ყველაფერი უინტერესოა და უსიცოცხლო. გიზოს ოჯახმა კანში ყოფნისას  გიზოს ბაფთა გამომიგზავნა საჩუქრად, რომელსაც ის საზეიმო და საპრემიერო ვითარებაში იკეთებდა ე.წ. სმოქინგზე და ეს ბაფთა ყველა პრიზზე მეტია ჩემთვის. მე გიზოს  ვაგრძელებ და ვატარებ ჩემში. მის საქმის მიმართ დამოკიდებულებას, აზარტს, ზეიმს, სიკეთეს, საქმეში დახარჯვის ბედნიერ განცდას და საერთოდ ყველაფერს   რასაც ის ატარებდა და ასხივებდა, ეს ყველაფერი მისი წასვლის მერე თითქოს მის ყოფილ სტუდენტებში გაცოცხლდა

თუ არსებობს რაიმე მთავარი კრიტერიუმი, რომლის მიხედვითაც ხდვებით უნდა დათანხმდეთ თუ არა როლს.

ვცდილობ რომ როლები არ ავარჩიო, არამედ მაქსიმალურად მოვერგო როლს, რომელსაც მთავაზობენ და შეძლებისდაგვარად საინტერესო გავხადო ის

 „BBC”-ის ახალ სერიალზე McMafia-ზე  მინდა გკითხოთ, თუ შეიძლება მოგვიყევით გადაღების პროცესზე და თქვენს პერსონაჟზე.

Mc Mafia-ს გადაღება შარშან ოქტომბერში დავიწყე და ივლისის ბოლოს  პირველ სეზონზე მუშაობას ვამთავრებთ. პირველი სერია  3 იანვარს გავა BBC და ABC-ს ეთერში. მანამდე ხელშეკრულების მიხედვით არაფრის გასაჯაროების უფლება არ მაქვს და მალე ისედაც ყველაფერი თავისთავად გახდება ცნობილი.

ლასლო ნემეშმა მის სადებიუტო ფილმში „საულის შვილი“ სწორედ თქვენ შემოგთავაზათ მთავარი როლი, თუმცა გარკვეული მიზეზების გამო როლზე უარის თქმა მოგიწიათ, თუ ნახეთ ეს ფილმი და როდესაც უკვე „ოსკარებზე“ მოხვდა „საულის შვილი“, ხომ არ დაგწყდათ გული, რომ თქვენ არ იყავით მთავარ როლში?

ლასლო ნემეში და კორნელ მუნდრუცო, ორივე ალექსეი გერმან უმცროსის ფილმის- “ქაღალდის ჯარისკაცი”- ს დიდი თაყვანისმცემლები აღმოჩნდნენ,მე ამ ფილმში  ვთამაშობ და როგორც თავად მითხრეს სწორედ ამიტომ მოუნდა ორივეს ჩემთან მუშაობა. ლასლოს ფილმზე დიდი ხანი მქონდა მოსამზადებელი სამუშაო პერიოდი, მერე ფილმის გადაღება ერთი წლით გადაიდო და ბოლოს ვერ მოვახერხე „საულის შვილში“  თამაში. ფილმი ნამდვილად არ მინახავს. მისი წარმატება ძალიან გამეხარდა და გამეცინა იმაზე რამხელა ირონიაა ამ მოულოდნელ მოლოდინებში.

თქვენთვის მსოფლიო კინოინდუსტრიაში კარი დიდიხანის წინ გაიხსნა, სამომავლო გეგმებზე, რომ მოგვიყევთ თუ შეიძლება

მე მგონი ეხლა ახალი ეტაპი დაიწყო. ჯერჯერობით მეტი არ ვიცი, მაგრამ ყველაფრისთვის მზად ვარ. თუმცა გეტყვით, რომ მომავლის გეგმები ბევრია.

 

ავტორი:რუსკა გიორგაძე

ფოტო:Getty Images

კინოს იტალიური რივიერა-ვენეციის 74-ე კინოფესტივალი

                საინტერესო პროგრამით დატვირთული კინოფესტივალი მომაჯადოვებელ კუნძულს გავს, რომელიც თავის სილამაზით გხიბლავს  და გარესამყაროს არსებობას გავიწყებს. ვენეცია ყოველწლიურად  სწორედ ასეთ კინოფესტივალს მასპინძლობს და ის რეალურადაც კუნძულზე იმართება.  ყოველი წლის აგვისტოს მიწურულს ვენეცია რამდენიმე დღით მსოფლიო კინოინდუსტრიის ცენტრი ხდება. კუნძულ ლიდოზე მოწყობილი „Palazo Del Cinema“ მსოფლიოს საუკეთესო რეჟისორებს, ტიტულოვან მსახიობებს, ოპერატორებს,  პროდუსერებსა  და მათ უახლეს ნამუშევრებს  მასპინძლობს.  ფილმების ჩვენება რამდენიმე  დარბაზში ერთდოულად მიმდინარეობს და იქ ჩასული კინომანებიც დილემის წინაშე დგებიან-რომელი სეანსი აირჩიონ.  ჟიურის წევრებს, კრიტიკოსებს და კინომოყვრულებს შანსი აქვთ ერთი დღის განმავლობაში რამდენიმე  ფილმი ნახონ. ერთ ფილმს და მისგან გამოწვეულ ემოციას მალევე მეორე ცვლის. კინოფესტივალზე მუშაობა სფეროს პროფესიონალებისთვის დამღლელი, მაგრამ ძალიან სასიამოვნო პროცესია.

ვენეციის რიგით 74-ე კინოფესტივალი 30 აგვისტოს ოსკაროსანი რეჟისორის ალექსანდრ პეინის უახლესი ნამუშევრით „Downsizing”-ით გაიხსნა. მასში  მთავარ როლებს მეთ დეიმონი, ქრისტოფ უოლცი და კრისტენ უიგი ასრულებენ.  რა  მოხდება, თუ პლანეტაზე არსებული  მოსახლეობის სიჭარბით გამოწვეულ პრობლემებს მეცნიერები ადამიანების დაპატარავებით გადაჭრიან?!  სანამ გადაწყვეტილებას მიიღებენ, ცდა უნდა ჩატარდეს. ექსპერიმენტში მონაწილეობის მიღებას  სტრესული ყოფისგან გადაღლილი ცოლ-ქმარი გადაწყვეტს, მინიატურული ზომებით მინიატურულ საზოგადოებაში ცხოვრება მათ საინტერესო თავგადასავლს უმზადებს.

ფესტივალის ჟიურის ხელმძღვანელი მსაიხიობი ანეტ ბენინგი იყო,  საუკეთესო ნამუშევრების შერჩევაში მას ინგლისელი რეჟისორი ედგარ რაითი, მექსიკელი მსახიობი მიშელ ფრანკო, უნგრელი რეჟისორი ინდიკო ეიედი, ფრანგი მსახიობი ანა მუგლალისი,  ავსტრიელი კრიტიკოსი დევიდ სტრატონი, ტაივანელი რეჟისორი ინონფანი და იტალიელი მსახიობი ჯასმინ ტრინკა ეხმარებოდნენ.

ვენეციის კინოფესტივალის საკონკურსო პროგრამა წელს ერთ-ერთი საუკეთესო იყო. მთავარი პრიზისთვის, „ოქროს ლომისთვის“ წელს გილიერმო დელ ტორო, აბდელტიფ კეშიშე, ჯორჯ კლუნი, ფრედერიკ ვაისმანი, ალექსნდრ პეინი, მარტინ მაკდონაჰი და დარენ არონოვსკი იბრძოდნენ. განსაკუთრებული ინტერესი გამოიწვია.  არონოვსკის უახლესმა ნამუშევარმა „Mother!“ . არონოვსკი პროვოკატორი კინოვირტუოზია, რომელიც არ ქმნის ფილმებს იმისთვის, რომ თავი კარგად გაგრძნობინოთ ან სამყარო უკეთ დახატოს. ის იღებს ღრმა და კომპლექსურ დრამას, რომელიც დიდი ხნით ჩაგაფიქრებთ, გამონაკლისი არც ამ შემთხვევაშია. არონოვსკის უახლეს ნამუშევარში  ორი ოსკაროსანი, ჯენიფერ ლოურენსი და ხავიერ ბარდემი თამაშობს, მათ  პარტნიორობას  უწევენ ედ ჰარისი და მიშელ პფაიფერი   ფილმში ხავიერ ბარდემის პერსონაჟი ქარიზმატული და მომხიბლავი პოეტია, რომელიც ახალგაზრდა მეუღლესთან ერთად  ქალაქგარეთ  ლამაზ სახლში ცხოვრობს. ერთი შეხედვით სამოთხის მსგავსი, იდეალური და თანამედროვე სამყაროს „გაჯეტებისგან“ თავისუფალი ცხოვრება, მოულოდნელი სტუმრების გამოჩენით  იცვლება და იდილიაც სამუდამოდ ირღვევა. ფილმის გმირები და მათი ცხოვრება აუცილებლად გაგახსენებთ ბიბლიურ პერსონაჟებს, რეჟისორის ჩანაფიქრიც ასეთია. „Mother!“  თანამედროვე ყოფის ბიბლიური ალეგორიაა, რომელიც პოლანსკის «როზმარის» ჩვილიდან აღებული პასაჟებით შეიქმნა. „Mother!“-ს კრიტიკოსთა ნაწილი შედევრს უწოდებს, ნაწილი კი მას ქაოტურ არეულობად აფასებს.

 

დიდი განხილვა მოჰყვა გილერმო დელ ტოროს ფილმსაც, რომელიც კინოფესტივალის ჟიურის რჩეული  გახდა, მთავარი პრიზი „ოქროს ლომი“ სწორედ  დელ ტოროს გადაეცა. „The Shape of Water” რომანტიკული ფანტასტიკაა სალი ჰოუკინსით მთავარ როლში. ფილმში სიუჟეტი 1962 წელს სახელმწიფო ლაბორატორიის მარტოხელა დამლაგებლის გარშემო ვითარდება, რომელიც ამფიბიის მაგვარ ქმნილებას პოულობს და მათი მეგობრობის ისტორია იწყება.

განსაკუთრებულ აღნიშვნას იმსახურებს მარტინ მაკდონაჰის  შავი კომედია “Three Billboards Outside Ebbing, Missouri” ფრენსის მაკდორმანდით მთავარ როლში. ფილმის სიუჟეტი ამერიკის სამხრეთში ვითარდება და გვიყვება ქალზე, რომელიც ბილბორდებს აკრავს, სლოგანებში კი პოლიცისგან  მისი ქალიშვილის მკვლელობის გამოძიებას ითხოვს, მაგრამ მათი უმოქმედობის შემხედვარე ხვდება, რომ თავად უნდა იმოქმედოს. ძალადობა წარმოშობს ძალადობას და რეჟისორიც კაცობრიობის ყველაზე ბნელ მხარეებს გვაჩვენებს. ფრენსის მაკდორმანდი საკმაოდ რთულ პერსონაჟს შთამბეჭდავად თამაშობს,  მას პარტნიორობას ვუდი ჰარელსონი და სემ როკუელი უწევენ.

სკანდალური ფილმის “Blue Is the Warmest Colour”-ის შემქმნელმა აბდელატიფ კეშიშემ  2017 წელს  გადაიღო ფილმი ახალგაზრდა  მორცხვი აფრიკელი მამაკაცის შესახებ,   რომელიც ზაფხულს საფრანგეთის ზღვისპირა ქალაქში ატარებს, სადაც ახალგაზრდა  ლამაზმანები ცხოვრობენ. „Mektoub, My Love: Canto Uno”  მზის, სიცოცხლით ტკბობის და სიყვარულისადმი მიძღვნილის ჰიმნია, რომელიც ეკრანებზე სამი საათის განმავლობაში გრძელდება. მართალია კეშიშე კრიტიკოსების ფავორიტი რეჟისორია, მაგრამ მისმა ახალმა ნამუშევრმა საყოველთაო აღფღოვანება ვერ დაიმსახურა,  „Mektoub, My Love: Canto Uno”  -ს მარტივი და ერთგანზომილებიანი ფილმი უწოდეს.

რომანტიკული თრილერი “Racer and the Jailbird” ადელ ექზარქოპულოსით მთავარ როლში ვენეციის კინოფესტივალის არასაკონკურსო ფილმების კატეგორიაში აჩვენეს  და ის კრიტიკოსების ფავორიტია. მაიკლ როსკამის ფილმი მრბოლელისა და მისი მძარცველი საქმროს გარშემო ვითარდება. დონამიური და დაძაბული, ჟანრის ყველა ელემენტით-ასე აფასებენ “Racer and the Jailbird”-ს კრიტიკოსები. სტივენ ფრირზმა კი  დედოფალი ვიქტორიასა და მისი ერთგული ინდიელი დამხმარის ისტორია ფილმად აქცია. „Victoria &Abdul” -ში მთავარ როლს ვეტერანი ბრიტანელი მსახიობი ჯუდი დენჩი თამაშობს. სტივენ ფრირზი ცდილობს დედოფლისა და მისი მსახურის ურთიერთობის   ფონზე კოლონიური წყობა გააშარჟოს , მაგრამ ფილმს მაინც მისთვის დამახასიათებელი კლასიკური ელფერი გასდევს.

არასაკონკურსო პროგრამაში აჩვენეს ამერიკელი რეჟისორის ჯეიმს ტობაკის “The Private Life of a Modern Woman” სიენა მილერით მთავარ როლში. ისტორია ვითარდება  ქალის გარშემო, რომელმაც მეგობარი მამაკაცი მოკლა. ამის   შემდეგ მის ცხოვრებაში სიცოცხლის  არსზე მოსაუბრე სხვადასხვა ადამიანი ჩნდება.  როგორც კრიტკოსები ამბობენ, ფილმი  საკმაოდ მძიმე სანახავია, თუმცა მასში შემავალი დიალოგები ნამდვილად საინტერესოა.

დიდ იმედგაცრუებად შეაფასეს ჯორჯ ქლუნის “Suburbicon”, რომელიც რეჟისორად ქცეულმა მსახიობმა ჯოელ და ეთან კოენებთან ერთად დაწერა. ფილმის სიუჟეტი 50-იან წლებში  ვითარდება. სუბურბიკონი მშვიდი ქალაქია, სადაც ყველა თანაბრად ცხოვრობს, თუმცა ერთ დღესაც აღმოჩნდება რომ მისი მოსახლეობა არც ისეთი სრულყოფილია, როგორც ერთი შეხედვით ჩანს. ფილმი თავისი სტილით, განწყობით, იუმორითა და გადაღების მანერით  ძმები კოენების ხელწერას მოგაგონებთ.

ვენეციის კინოფესტივალზე საუკეთესო ფილმებთან ერთად საუკეთესო მსახიობებიც გამოავლინეს. საუკეთესო მსახიობი ქალის ჯილდო მიიღო  71 წლის ინგლისელმა მსახიობმა შარლოტა რემპლინგმა ფილმ „Hannah”-ში შესრულებული როლისთვის, საუკეთესო მამაკაცი მსახიობი ქამელ ელ ბაშა გახდა ფილმიდან „The Insult”. ჟიურის სპეციალური პრიზი დაიმსახურა ვარვიკ ტომსონის ნამუშევარმა “Sweet Country”. მარჩელო მასტროიანის პრიზი კი ჩარლი პლამერის ფილმს “Lean on Pete”-ს გადაეცა.

განსაკუთრებით შთამბეჭდავი იყო წელს Palazzo Del Cinema-ს წითელი ხალიჩა სადაც ევროპული თუ ამერიკული კინოს ვარსკლავები ბრწყინავდნენ.  მათ შორის: ჯენიფერ ლოურენსი, მიშელ პფაიფერი, დაიან კრუგერი, კირსტენ დანსტი, სიუზენ სარანდრონი, ჰელენ მირენი, ზოე კრავიცი, ჯორჯ და ამალ  ქლუნები  და პენელოპე კრუზი ხავიერ ბარდემთან ერთად. ვენეციის რიგით 74-ე კინოფესტივალი 9 სექტემბერს დაიხურა და ცერემონიას იტალიელი მსახიობი ალესანდრო ბორგი უძღვებოდა.

ავტორი:რუსკა გიორგაძე

არც თუ ისე ცოტა რამ მაიკლ ფასბენდერის შესახებ

ხშირად ამბობს, რომ ვერასდროს წარმოიდგენდა თუ ოდესმე ირლანდიურ პაბში შესულს ყველა იცნობდა, თუმცა ირლანდიური პაბი უმნიშვნელოა იმ მასშტაბებთან რა მასშტაბითაც მაიკლ ფასბენდერი გახდა ცნობილი. ფასბენდერი გერმანელია, რომელიც დედის სამშიბლოში, ირლანდიაში გაიზარდა. სამსახიობო კარიერის გარიჟრაჟზე მისი გვარი ხშირად ეშლებოდათ და რეჟისორ რაინერ ვერნერ ფასბინდერის გავლენით მის გვარსაც ასევე წარმოთქვამდნენ. თუმცა ათწლიანი წარმატებული კარიერის თავზე ფასბენდერმა თავისი გვარიც და ადგილიც დაიკავა მსოფლიო კინოინდუსტრიაში. ბოხ და სექსუალურ ხმის ტემბრთან შეზავებული ირლანდიური აქცენტი მაიკლ ფასბენდერის უნაკლო გარეგნობას  კიდევ უფრო მეტ მომხიბვლელობას სძენს.  ორ აპრილს კრიტიკოსებისა და მაყურებლის რჩეული ფასბენდერი  იუბილარია და ის 40 წლის გახდა.

ის, რომ დღეს მსოფლიოს მაიკლ ფასბენდერი ჰყავს, ალბათ მის წარუმატებელ მუსიკალურ კარიერას უნდა ვუმადლოდეთ. მაშინ როდესაც თინეიჯერი იყო და  ირლანდიის ქალაქ ქაუნთ ქერიში ცხოვრობდა, მეგობართან ერთად შექმნა ბენდი. თუმცა ვერც დრამერი იპოვეს და ვერც ბასისტი, მაგრამ ორკაციანმა ბენდმა კონცერტი მაინც ჩაატარა. ლანჩის დროს ადგილობრივ პაბში დაუკრეს, თუმცა საკუთარი მუსიკით შესვენებაზე მისული პაბის სტუმრები დიდად ვერ მოხიბლეს. „რას იზამ?! არავის მოსწონს მეტალიკა ლანჩზე“-ასე მართლებს საკუთარ მუსიკალურ ფიასკოს  ფასბენდერი J, თუმცა მსოფლიო კინომანები იმ უკმაყოფილო მსმენელის მხოლოდ მადლიერები არიან. როცა მიხვდა, რომ მუსიკა მისი სამყარო არ იყო დაიწყო რაღაც ახლის ძიება. სკოლაში ხშირად თამაშობს თეატრალურ დადგმებში, თუმცა თავად თეატრი არასდროს იზიდავდა, აი, კინო სულ სხვა და ბევრად უფრო საინტერესო სამყაროდ ესახებოდა. ირლანდიაში ორჯერ სცადა ჩაებარებინა დრამის კურსებზე, თუმცა ორჯერვე უარი მიიღო. ერთი გამომცდელის ფრაზა კი განსაკუთრებით დაამხსოვრდა-კარში შემოსვლისთანავე ვცნობ მომავალ მსახიობს და შენ ნამდვილად არ ხარ მსახიობი. მხიარულებისთვის გთავაზობთ წარმოიდგინოთ რეაქცია, ის შოკი, რომელიც ამ გამომცდელმა მიიღო, როდესაც კინოში ფასბენდერის შემოქმედებაში ალბათ ერთ-ერთი საუკეთესო ფილმის, „სირცხვლის“ სანახავად კინოთეატრში მივიდა.

წარუმატებელი მცდელობების შემდეგ ფასბენდერმა ლონდონის დრამის ცენტრში გადაწყვიტა ჩაბარება. გამოცდისთვის იაგოს მონოლოგი მოამზადა, გასაუბრებამდე კი ცდილობდა ზემოთხსენებული ლექტორის სიტყვები ამოეგდო თავიდან. იაგოს მონოლოგის რეპეტიცია ასჯერ გაიარა, სრულყოფილებამდე მიიყვანა, თუმცა გამოცდამდე რამდენიმე წუთით, საჭირო ოთახში გასულმა ფასბენდერმა ჟიურის წევრების მოსახიბლად სულ სხვა გზა აირჩია, გადაწყვიტა მთელი მონოლოგი შოტლანდიური აქცენტით წაეკითხა. ჟიური მომენტალურად მოხიბლა, კითხვაზე თუ რატომ შოტლანდიური აქცენტი, უპასუხა რომ ეს ერთგვარ კომიკურობას მატებდა ამ მონოლოგს. შექსპირის სიტყვებში კომიკურობის შეტანა გამბედავი ნაბიჯიაო გადაწყვიტეს გამომცდელებმა და ფასბენდერიც ლონდონის დრამის ცენტრში ჩაირიცხა.

მაიკლ ფასბენდერი არაა მსახიობი, რომელიც ჰოლივუდში ახალგაზრდა შეიჭრა, პირიქით კინოინდუსტრიის სტანდარტების მიხედვით მან საკმაოდ გვიან მოახერხა საკუთარი ადგილის პოვნა. 7-იანს საკუთარ წარმატებულ ციფრად მიიჩნევს, 2007 წელს კი ყველაზე იღბლიან წლად, სწორედ ამ წლის შემდეგ მის მის კარიერაში საინტერესო როლების მთელი სერია იწყება. იმუშავა ახლა უკვე ოსკაროსან ბრიტანელ რეჟისორთან სტივ მაქუინთან, დევიდ კრონენბერგთან, კარი ფუკუნაგასათან, რიდლი სკოტთან. მაიკლ ფასბენდერი კრიტიკოსების ფავორიტია ინდი ფილმებში და ფართო მასების ბლოკბასტერებში. მაიკლ ის იშვიათი გამონაკლია, რომელიც ერთნაირი წარმატებით ასახიერებს როლებს საავტორო კინოში და ფართო მასშტაბიან სათავგადასავლო ფილმებში. ის ერთნაირად მაგარია მაგნეტოს და ფრენკის როლებში.

რეჟისორები ვისაც მასთან უმუშავიათ, ამბობენ რომ მაიკლი ერთ-ერთი ყველაზე ორგზანიზებული და მოწესრიგებული მსახიობია. არასდროს აგვიანებს გადასაღებ მოედანზე და არავის ახსოვს შემთხვევა, რომ მის გამო გადაღება შეფერხებულიყო. მაიკლი არის მსახიობი, რომელსაც არასდროს უწევს სიტყვების ძებნა ეს კი ალბათ მის სამსახიობო მეთოდიკასთანაა დაკავშირებული. ფასბენდერი თითოულ გვერდს ასჯერ კითხულობს, ამდენჯერვე რეპეტიციობს. მაგალითად დილმ „შიმშილის“ გადაღების დაწყების წინ, მაიკლ პარტნიორ მსახიობთან ერთად ცხოვრობდა ერთ ოთახში და ისინი თითოულ სცენას დღეში სამსჯერ რეპეტიციობდნენ. როლში ბოლომდე შესასვლელად არც ფიზიკურ ტრანსოფრმაციას ერიდება, მაგალითად „შიმშილში“, სადაც ის ბრიტანული მთავრობის წინააღმდეგ ამბოხებულ მოშიმშილე ირლანიდელ ტყვეს თამაშობს, 12 კილოგრამი დაიკლო. ფასბენდერი თამამია, შეუძლია კამერის წინ მოშარდოს („სირცხვილი“) ან სრულიად შიშველმა ითამაშს კამერის წინ. როგორც წესი ფილმში მოშარდვის სცენებს იღებენ უხილავი მილით, თუმცა ფასბენდერმა გადაწყვიტა ეს თავად გაეკეთებინა, ამისთვის კი სამი ცდა და იმის დავიწყება დასჭირდა, რომ ხალხით სავსე ოთახში იდგა. ბევრს და დიდხანს ლაპარაკობდნენ მის სასქესო ორგანოზე „სირცხვილის“ ეკრანებზე გამოსვლის შემდეგ, სადაც მან სექსდამოკიდებული ადამიანის როლი შეასრულა.

ძალიან საინტერესოდ დაიწყო მისი თანამშრომლობა სტივ მაქუინთან. როდესაც მაიკლი „შიმშილის“ ქასთინგზე მივიდა, რეჟისორმა ის დაიწუნა, თუმცა ქასთინგის დირექტორი დიდი ხნის განმავლობაში ცდილობდა სტივ მაქუინი დაერწმუნებინა, რომ ფასბენდერი იდეალური კანდიდატი იყო. რეჟისორმაც მეორედ დაიბარა მსახიობი ქასთინგზე და მაშინ ის უკვე ნამდვილად ბრწყინავდა, ამბობს ინტერვიუებში რეჟისორი.

„სირცხვილის“ ეკრანებზე გამოსვლის შემდეგ ეუბნებოდნენ, რომ ოსკარს იმსახურებდა. თავად არ აქცევდა ყურადღებას, მაგრამ ნელ-ნელა დაიჯერა, რომ მისი პერფორმანსი ოსკარს თუ არა ნომინაციას მაინც მიიღებდა. თუმცა ასე არ მოხდა, რამაც გულიწყვეტა და იმედგაცრუება გამოიწვია, თუმცა ცოტა ხნის შემდეგ გააცნობიერა, რომ პრობლემა მის პრიორიტეტებში იყო და ოსკარიც არ უნდა იყოს მსახიობის მთავარი მამოძრავებელი ძალა. კარგი პატარა გაკვეთილი იყოო-ამბობს ფასბენდერი.

„აკვარიუმის“ , სადაც ფასბენდერი ასახიერებს მამაკაცს, რომელსაც ერთდოულად აქვს ურთიერთობა ქალთან და მის თინეიჯერ შვილთან, ნახვის შემდეგ რიდლი სკოტმა ფასბენდერი აღმოაჩინა. „პრომეთეს“ გადაღებების დაწყებამდე სკოტმა მსაიხობს სთხოვა საკუთარი პერსონაჟის სირთულეების უკეთ შესაცნობად სამი ფილმი ენახა 1.“ლოურენს არაბი“.(პიტერ ო’ტული მთავარ როლში) 2“მოსამსახურე“ (დირკ ბოგარდი მთავარ როლში)3.ადამიანი, რომელიც დედამიწაზე ჩამოვარდა. თითოული ეს ფილმი მას უკეთ დაანახებდა საკუთარ პერსონაჟს.  „პრომეთეში“ის ანდროიდია, რომელიც აღარც საკუთარ სამყაროს ეკუთვნის და ვერც ადამიანებმა მიიღეს.

ფასბენდერის როლების ჩამოთვლა კიდევ შორს წაგვიყვანს, შესაჯამებლად კი შეიძლება ითქვას, რომ ირლანდიელი hottie არცერთ როლში არ მეორდება,ჟანრობრივად ეკლექტური და ყოველთვის ზედმიწევნით ზუსტია, მის არცერთ სცენაში ვერ დაიჭერთ წამიერ სიყალბეს. მას რეჟისორები წამიერი გარდასახვის ოსტატს უწოდებენ. სიმპატიურის, ქარიზმატულისა და ნიჭიერის კარგი ტანდემი-ასეთია ფასბენდერი ჩემთვის. სულ მალე კი კამერის მიღმაც გადაინაცვლებს და რიდლი სკოტისგან ნასწავლ სარეჟისორო საიდუმლოებებს საკუთარი ფილმის შექმნისთვის გამოიყენებს.

გრემი, გრემი, გრემი!

მუსიკალური სამყაროს ყველა მთავარი ვარსკლავი ერთ წითელ ხალიჩაზე,” სტეიპლეს ცენტრთან”, ლოს ანჯელესში შეიკრიბა. “გრემის” რიგით 59ე დაჯილდოვების ტრიუმფატორების დასახელებამდე მთავარი განსახილველი თემა ვარსკლავების ჩაცმულობაა. სანამ კონკურენცია დარბაზში, ოქროს გრამაფონის მოპოვებაზე გაგრძელდება, მუსიკალური ინდუსტრიის ვარსკლავები საკუთარი მოდური არჩევანით მოდის კრიტიკოსების მოხიბვლას და მათი აღიარების მოპოვებას ცდილობენ.

ერთ-ერთი პირველი წითელ ხალიჩაზე ბრიტანელი მომღერალი ადელი გამოჩნდა, რომელმაც საღამოსთვის ჟივენშის განიერი მწვანე კაბა აირჩია. ადელი გრემის რიგით 59-ე დაჯილდოვების მთავარი ტრიუმფატორად იქცა და მსოფლიო აალაპრაკა, როდესაც მან წლის საუკეთესო ალბომის კატეგორიაში გაიმარჯვა საკუთარი ოქროს გრამაფონი ორად გატეხა, ნახევარი კი ბიონსეს მიუძღვნა და სამადლობელ სიტყვაში განმარტა, რომ ბიონსე ალბომით “ლემონეიდ” უფრო იმსახურებდა გამარჯვებას, ვიდრე მისი ალბომი სახელწოდებით”25″. ადელმა სტეიპლეს ცენტრი 5 გრემით დატოვა, გამარჯვება ბრიტანელმა მეგა ვარსკლავმა სამ მთავარ ნომინაციაში მოიპოვა-წლის ჩანაწერი, წლის ალბომი და წლის სიმღერად ალბომ “25”-ის მთავარი ჰიტი “ჰელოუ” დასახელდა.

ადელი–ქუინ ბი ჩემი დედოფალი და ჩემი კუმირია, გაღმერთებ! ხუთი წლის წინ როდესაც მე ბოლოს აქ ვიდექი მეც ორსულად ვიყავი, თუმცა ამის შესახებ არაფერი ვიცოდი, ეს ფაქტი დაჯილდოვების ცერემონიიდან მალევე შევიტყვე და ეს ჩემს ცხოვრებასი უდიდესი მადლია. ორსულობისას და დედად გახდომისას მე ჩემი თავის ნაწილი დავკარგე, იყო დედა ძალიან რთულია. მაგრამ ამ ჯილდოს მიღება ჩემთვის ერთგავარად საკუთარი თავის დაბრუნებას გავს, მაგრამ ამ ჯილდოს მთლიანად მიღება არ შემიძლია, ძალიან მადლიერი ვარ. ბიონსე ჩემი ცხოვრების მთავარი ხელოვანია. და ჩემთვის ალბომი “ლემონეიდ” ისეთი გასაოცარი იყო. მიყვარხარ და ყოველთვის მეყვარები. 
სუპერბოულზე გამართული შთამბეჭდავი შოუს შემდეგ კიდევ ერთი გასაოცარი სანახაობა მოაწყო ლედი გაგამ ლეგენდარულ როკ-ჯგუფ მეტალიკასთან ერთად. ლედი გაგა შოუს დაწყებამდე მხოლოდ რამდენიმე წუთით ადრე გამოჩნდა წითელ ხალიჩაზე, ეპატაჟის მოყვარულ მომღერალს ჯაჭვებით გაფორმებული მოკლე ტყავის შორტები, მაღალყელიანი ჩექმა და კოსტუმი ეცვა. ლედი გაგასა და მეტალიკას ერთობლივი ნომერი გრემის ერთ-ერთ მთავარ სანახაობად იქცა.
დონალდ ტრამპის სლოგანი- “Make America Great Again” დაიტანა კაბაზე მომღერალმა ჯოი ვილამ და პრესის განსაკუთრებული ყურადღების ქვეშ მოექცა.
წითელი ხალიჩის მთავარი მშვენება იყო ბიონსე, რომელიც ტყუპებზეა ორსულად, თუმცა ორსულობას ხელი არ შეუშლია მისთვის სტეიპლეს ცენტრში შეკრებილთათვის სცენიდან გასაოცარი შოუ შეეთავაზებინა. დედამიწის ქალღმერთის ამპლუა ბიონსემ ოქროსფერი გვირგვინითა და ოქროსფერი კაბით მოირგო. ბიონსე გრემის 9 ნომინაციაში იყო წარდგენილი, თუმცა გამარჯვება მხოლოდ ორ კატეგორიაში მოპოვა.მისი პერფომანსი გრემიზე კი აუცილებლად სრულად და თანაც რუსთავი 2-ზე, პარასკევს ღამის ეთერში უნდა ნახოთ 🙂
ბიონსე-ფილმისა და ალბომის შექმნისას ჩემი განზრახვა იყო შემექნა ნამუშევარი, ეომელიც ჩვენს ტკივილს, ჩვენს ტანჯვასა და ჩვენს ისტორიას გაახმოვანებდა, ამხელდა საკითხებს, რომლებიც თავს არაკომფორტულად გვაგრძნობიენბს. 

ქერათმიანად ქცეული ქეითი პერი მუსიკის ინდუსტრიაში ყველაზე მნიშვნელოვან ცერემონიაზე ტომ ფორდის სამოსით გამოჩნდა და მელომანებისთვის ახალი სიმღერაც შეასრულა
მუსიკის იკონას მაიკლ ჯექსონის ქალიშვილმა პერიზ ჯექსონმა ბალმეინის კაბა აირჩია და საკუთარი მუსიკალური გეგმებიც დაანონსა.
წითელი გრემის წითელი ხალიჩის ერთ-ერთი მთავარი ფერი იყო, სწორედ წითელი კაბით გამოცხადდნენ ქანთრის მუსიკის უდიდესი ვარსკლავები ქერი ანდერვუდი და ფეით ჰილი.

ჯენიფერ ლოპეზი გრემის დაჯილდოვების ცერემონიაზე დეკოლტირებული ღია იასამნისფერი კაბით მივიდა, რომელიც პოპ ვარსკლავისთვის “რალფ ენდ რუსოს” მოდის სახლმა შექმნა, ჯენიფერ ლოპეზის ჩაცმულობა გრემის ყველაზე სექსუალურ კაბად აღიარეს.

გრემის რიგით 59-ე ცერემონიაზე უახლესთან ერთად კარგად ნაცნობი ჰიტები შეასრულეს ზე უიქენდმა, ბრუნო მარსმა, ადელმა დემი ლოვატომ, ალიშა ქისმა და ქერი ანდერვუდმა

გრემის რიგით 59-ე დაჯიდლოევბის ცერემონიაზე გრემის ხუთი ჯილდო ხვდა წილად გასულ წელს გარდაცვლილ დევიდ ბოუის და მის უკანასკლენ ალბომს”ბლექსთარს”, “ბლექსთარი” დასახელდა წლის საუკეთესო როკ სიმღერადაც.

გრემის რიგით 59-ე დაჯილდოვების ცერემონიას ბრიტანელმა კომიკოსმა, “სიბიესის” შოუსა წამყვანმა და ქარპულ ქარაოქეს ავტორმა ჯეიმს კორდენმა უმასპინძლა, რომელმაც გრემის სტაჟიანი წამყვანი ელ ელ ქულ ჯეი ჩაანაცვლა. წლევანდელი გრემის დაჯილდოვება წლის ერთ-ერთ საუკეთესო ცერემონიად უკვე შეფასდა და მისი სრულად ნახვა რუსთავი 2-ის ღამის ეთერში პარასკევს, 17 თებერვალსაა შესაძლებელი.

ათწლიანი პაუზა და ათწუთიანი ოვაციები-“ჰაქსოს გმირი” მელ გიბსონისგან

სკანდალური “აპოკალიპტოს” შემდეგ ათწლიანი შუალედი, ჰოლივუდური სკანდალები თუ გავლენიანი პროდუსერების უარყოფა  მელ გიბსონის სარეჟისორო ოსტატობას ვერაფერს აკლებს.ათი წლის შემდეგ რეჟისორად ქცეული მსახიობი ამტკიცებს, რომ კვლავ შეუძლია აალაპარაკოს მსოფლიოს საუკეთესო კრიტიკოსები და მათაც ფეხზე მდგარებმა დაუკრან ტაში მის უახლეს ნამუშევრას. მელ გიბსონი 2016 წელს საომარ, ბიოგრაფიულ დრამას “ჰაქსოს  გმირს” წარმოგვიდგენს. ფილმში მოთხრობილი ისტორია რეალურ ამბავზეა დაფუძნებული და რეჟისორიც ზედმიწევნით აცოცხლებს გასაოცარ ისტორიას, რომელიც მეორე მსოფლიო ომის დროს ვითარდება.

ენდრიუ გარფილდი, რომელიც  ყველაზე კარგად ადამიანი ობობას როლით უნდა ახსოვდეს მაყურებელს, თამაშობს გმირს, დესმონდ დოსს, მორალური პრინციპების ერთგული ჯარისკაცს, რომელიც ერთი შეხედვით საერთოდ არ ჯდება ჯარის სტანდარტებში, რელიგიური დედის მიერ გაზრდილი დესმონდი უარს ამბობს კვირას ანუ მეშვიდე დღეს  ვარჯიშზე, რის გამოც ის ჯარში უმალვე გარიყული ხდება.

ისტორიის წიგნებში დესმონდ დოსი შესულია როგორც პარადოქსი-ის იყო ადამიანი, რომელმაც შეგნებულად თქვა უარი ჯარში მსახურებაზე, თუმცა მიიღო ღირსების მედალი ბრძოლაში გამოჩენილი სიმამაცისთვის.დესომდ დოსი იყო ადამიანი, რომელმაც რელიგიური შეხედულებების გამო უარი თქვა იარაღის ტარებაზე და ჯარში ექიმად დაიწყო მუშაობა, თუმცა ოკინავას ბრძოლამ და იქ მომხდარმა ისტორიამ დოსი ნამდვილ გმირად აქცია. თუმცა არ მოგიყვებით ფილმის შინაარსს, რადგანაც მისტერ გიბსონი ისეთი ოსტატობით ქმნის დრამას და მოულოდნელობის ეფექტს ფილმში, რომ ზედმეტი დეტალების ცოდნა ფილმის ყურების მთელ სიამოვნებას გაგფიუჭებთ, უბრალოდ გეტყვით რომ ეს გმირობის ისეთი გასაოცარი და დაუჯერებელი ისტორიაა, რომ ფილმის ყურების განმავლობაში ხშირ-ხშირად უნდა შეახსენოთ საკუთარ თავს, რომ მელ გიბსონისთვის სწორედ დესმონდ დოსის ნამდვილი ისტორია იქცა შთაგონების წყაროდ გადაეღო ფილმი და მთელი მსოფლიოსთვის შეეხსენებინა  გმირის ისტორია, რომელმაც 75 ჯარისკაცი გადაარჩინა.

ენდრიუ გარფილდი თანამედროვე ჰოლივუდის ერთ-ერთი საუკეთესო მსახიობია, ალბათ გასაკვირი არაა რატომ აირჩია ის მარტინ სკორსეზემ ახალ ფილმში “Silence”-ში ერთ-ერთი მთავარი როლის შემდრულებლად, მელ გიბსონის ფილმში მინი ნახვის შემდეგ კი ნამდვილად დარწმუნედებით 33 წლის მსახიობის საშემსრულებლო ოსტატობაში. ემდიურ გარფილს ფილმში პარტნიორობას სემ უორტინგტონი, ვინს ვონი და ტერესა პალმერი უწევენ.

მელ გიბსონი ბატალური სცენების შექმნის ოსტატია, ფილმის დინამიკიდან გამომდინარე ეკრანს თვალს წამითაც კი ვერ მოაშორებთ. აქვე უნდა ვახსენო ხმოვანი ეფექტები, რომელიც ფილმს კიდევ უფრო მეტ მასშტაბურობას მატებს. მელ გიბსონს უყვარს ეკრანზე უყვარს სისასტიკე, სისხლი, აფეთქება და მსგავსი სცენების შექმნაში და მისი გრაფიკულად ჩვენებაში გიბსონს შეიძება ითქვას, რომ თანამედროვე ჰოლივუდში ბადალი არ ჰყავს. ამის მაგალითად შეგიძლიათ “ქრისტეს ვნებანი” გაიხსენოთ.

“ჰაქსოს გმირი” იხსნება ბრძოლის კადრით, სცენა საშინელებათა ფილმიდან უფროა, ვიდრე საბრძოლო დრამიდან. სისხლი, ძვლები, ცეცხლი და აგონია ჯოჯოხეთს მოგაგონებთ. შემდეგ მუსიკა და განათებები რადიკალურად იცვლება, ჯოჯოხეთურ სცენებს სამოთხე ცვლის. პასტორალური ვირჯინია, სადაც ახალგაზრდა დესმონდი და მისი ძმა, ჰალი, ერთმანეთს ულამაზესი ბუნების ფონზე ეთამაშებიან. პირველი მსოფლიო ომის ვეტერანი მამა, რომლის სასტიკი ქცევა დესმონდს მშვიდობიან ცხოვრებას აყვარებს და პაციფისტად აყალიბებს. დესმონდი პაციფისტია, ფართო ღიმილითა და მიმდონი თვალებით, რომელსაც ექთანი დოროთი უყვარდება.

“რიგითი რაიანის გადარჩენის შემდეგ”ჰოლივუდს გამუდმებით სურდა მეორე მსოფლიო ომის ეპოქა კიდევ ერთხელ ასეთ დონეზე აღედგინათ ეკრანზე და ამას მელ გიბსონი ახერხებს.

“ჰაქსოს გმირში” დოსი მორალური დილემის წინაშეა-ერთის მხივ არის მომენტები რომ უნდა აიღოს იარაღი და ჩაერთოს ბრძოლაში, მაგრამ მეორეს მხრივ თავისი აღზრდა და მორალური პრინციპები სხვას კარანახობს. მელ  გიბსონი პატივს სცემს დოსის მოსაზრებას, მაგრამ ფილმში იგრძნობა რეჟისორის განწყობა, რომელიც დოსის მორალურ პოზიციას ბოლომდე არ იზიარებს.

 ფილმის პირველად ვენეციის კინოფესტივალზე შეაფასეს. პალაცო დე სინემაზე გამართულ პრემიერას კრიტიკოსების სრული აღფრთოვანება მოჰყვა. მელ გიბსონის დაბრუნდებად შეფასდა, ფილმი რომელიც ქართვლმა კინომანებმა 14 ნოემბერს ვნახეთ. ფილმის მაყურებელთა 17 წელს ზევით განისაზღვრება. “ჰაქსოს გმირის” ნახვა უკვე შეგიძლიათ ჩვენს კინოთეატრებში, თანაც “ჰაქსოს გმირი” წლევანდელი ოსკარის ერთ-ერთი პოტენციური ნომინანტია.

პედრო ალმოდოვარ კაბალერო

კინო ჩემი ცხოვრება გახდა, მე არ ვგულისხმობ რაიმე პარალელურ, ირეალურ სამყაროს, მე ვამბობს ეს ჩემი ყოველდღიური რეალობაა, ხანდახან მგონია, რომ ჩემი ყოველდღიური ცხოვრბა უბრალოდ მასალა ხდება ჩემი მოდევნო ფილმისთვის

კინოთი უკვე ბევრი წელი ცხოვრობს, როგორც თავად ამბობს მთელი ცხოვრება ანუ უკვე 66 წელი ეს ესპანელი რეჟისორი პედრო ალმოდოვარ კაბალეროა.

მე არ ვცხოვრობ ჩემი მსახიობების ცხოვრებით, მე არ ვცხოვრობ ჩემი ფილმებით, ეს რომ ასე მომხდაროყო , აქამდე მოვკდებოდი, ვიდრე 18 სრულმეტრაჟიან ფილმს გადავიღებდი 

კინოთი ესპანეთის ერთ-ერთ პროვინციულ ქალაქ, კალზადაში დაბადებული პერდო ალმოდოვარი პირველად 42 წლის წინ დაინტერესდა. ესპანელი გლეხების ოჯახში გაზრდილი პედრო 8 წლიდან კათოპლიკურ სკოლაში სწავლობდა და მშობლების დაჟინებული თხოვნით მომავალში პასტორობასაც აპირებდა. კინოს შესახებ პირველად ქუჩის კინოთეატრიდან შეიტყო

კინო ჩემი ნამდვილი განათლება გახდა, იმაზე რეალური ვიდრე რაიმე ცოდნა კათოლიკურ სკოლაში მივიღე

შთაგონების წყაროდ მომავალი კინორეჟისორისთვის ლუის ბუნუელის, ალფრედ ჰიჩკოკი, რაინერ ვერნერ ფასბინდერისა და ინგამრ ბერგმანის ფილმები გახდა. მშობლების სურვილის წინააღმდეგ კინემატოგრაფზე შეყვარებული პედრო ალმოდოვარი საცხოვრებლად მადრიდში გადავიდა, ფრანკოს რეჟისმის დროს რეჟისრურის უნივერსიტეტში შესწავლა შეუძლებელი იყო, ალმოდოვარიც იძულებული გახდა ფილმის გადასაღებად ყველაფერი დამოუკიდებლად გაეკეთებინა, მუშაობდა გამყიდვლად, სხვადასხვა კომპანიის მენეჯერის ასისტენტად , დღის მეორე ნახევარს კი თავის ყველაზე დიდი ინტერესს კინოს უთმობდა. პირველი ნაბიჯები ავანგარდულ თეატრში მოსინჯა, სულ მალე კი მადრიდის ალტერნატიული მოძრაობის სათავეებში აღმოჩნდა. ალმოდოვარი თანამოაზრეებთან ერთად ებძოდა ფრანკოს რეჟიმს, წერდა ნოველებს მთავრობის წინააღმდეგ და მათ თითქმის ყველა ესპანურ ჟურნალში აქვეყნებდა.

ძნელია ჩემს ფილმებს რომელიმე ჟანრი მოარგო, მე ვიტყოდი, რომ ეს ჟანრების ერთობლიობაა

პირველი კინოკამერა პედრო ალმოდოვარმა 22 წლის ასაკში შეიძინა. პირველი მოკლემეტრაჟიანი ფილმიც თავისი სუპერ რვათი გადაიღო. კინოსეანსი კი მადრიდსა და ბარსელონაში მოაწყო. ამას კიდევ რამდენიმე მოკლემეტრაჟიანი ფილმი მოყვა, რომელსაც ძირითადად ბარებში და დახურულ წვეულებებზე აჩვენებდნენ.

ჩემი ფილმები ძალიან ესპანურია, თუმცა ამავდროულად ძალიან პერსონალური, თუმცა ესპანეთს ჩემი ფილმებით ნუ შეაფასებთ-ასე უპასუხა 2006 წელს ტორონტოს კინოფესტივალზე გამართულ პრეს კონფერენციაზე ჟურნალისტს, რომელმაც პედრო ალმოდოვარს მისი ფილმების წარმატების საიდუმლოს გამხელა მოსთხოვა. მისი გმირები არიან დამნაშავეები, მკვეველები, ჰომოსექსუალები, კრიმინალები, მაგრამ როგორც თავად ამბობს მათ ყველა ფილმში ყველაზე ჰუმანურ ასპექტში განიხილავს და ყოპველთვის უარს ამბობს კარგისა და ცუდის პოლარიზაციაზე.
პირველი მხატვრული ფილმი ”პეპი, ლუცი, ბომი და დანარჩენი გოგონები” კინოეკრანებზე 1980 წელს გამოვიდა. დაბალი ბიუჯეტითა და მოხალისე გადამღები ჯგუფით ფილმმა წარმატება მაინც მოუტანა პედრო ალმოდოვარს და მთელ მსოფლიოს თუ არა ესპანეთს მაინც ახალი და ინდივიდუალური ხედვის მქონე რეჟისორი გააცნო.

უკვე ამის შემდეგ რეჟისორი თითქმის ყოველ წელს მაყურებელს ახალი ფილმით ანებივრებდა, სექსუალური თავისუფლება, კათოლიკური ეკლესიის მანკიერებანი პედრო ალმოდოვარი ყველა ფილმში ხმამაღლა საზოგადეობისთვის ყველაზე მტკივნეულ და ტაბუდადებულ თემებზე ლაპარაკობდა. პედრო ალმოდოვარმა გადაიღო მატადორი და საზოგადეობაც ხმამაღლა აალაპარაკა, გადაიღო მაღალი ქუსლები და მიიღო ცეზარის ჯილდო საუკეთესო უცხოურ ენოვანიუ ფილმისთვის, 80 იანი წლები კი მისთვის 1992 წელს დასრულდა, როდესაც ”კიკა” გადაიღო.

კრიტიკოსები ამბობენ, რომ ”კიკას” ყველა პერსონაჟი სხვადასხვა ფილმის ჟანრიდან არის ამოღებული, ყველაზე ქაოტურ და კინოჩარჩოებისგან თავისუფალ ფილმში მთავარი როლები მისმა საყვარელმა მსაიხობმა ვიქტორია აბრილმა და ვეონიკა ფორქემ ითამაშეს. ფილმი კრიტიკოსებმა უარყოფითად შეაფასეს , მაგრამ პედრო ალმოდოვარისთვის კიკათი კინემატოგრაფში ახალი ერა დაიწყო.

მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან მიყვარს დედაჩემ მისგან იდეალური პორტრეტი მაინც არასდროს შემიქმნია. მე მისი უარყოფითი მხარეები უფრო მომწონს, ეს უფრო სასაცილოა, ვიდრე მისი ღირსებები

ასე იხსენებდა დედას რეჟისორი, როდესაც 1999 წელს კინოეკრანებზე მისი მორიგი დრამა ”ყველაფერი დედაჩემის შესახებ ” გამოვიდა. ისტორია ქალზე, რომელიც გარდაცვლილი შვილის სურვილს ასრულებს და ეძებს კაცს, რათა მოუყვეს, რომ მათ ოდესღაც ჰყავდათ შვილი, რომლის ერთადერთი ოცნებაც მამის გაცნობა იყო. ფილმმა პედრო ალმოდოვარს თითქმის ყველა პრესტიჟული კინოჯილდო მოუტანა, მათ შორის ამერიკის უმაღლესი კინოაკადმიის აღიარება.
ესაუბრე მას, დაბრუნება, დასხვრეული კოცნა და კანი რომელშიც ვცხოვრობ -ახალი ფილმებით კინომოყვარულებს ალმოდოვარი თითქმის ყოველწელს ანებივრებს, მისი ნებისმიერი ფილმი კინოკრიტიკოსების მსჯელობის საგანი და პრესტიჟული კინოდაჯიდლოვებების ლაურეატი ხდება. ჰყავს ფავორიტი მსახიობი პენელოპა კრუზი, რომლის გარეშეც ალმოდოვარის ფილმები უბრალოდ წარმოუდგენელია. მისსა და პენელოპას ურთიერთობას კინოსამყაროში ხშირად მონიკა ვიტისა და მიქელანჯელო ანტონიონის ერთმანეთისადმი პროფესიულ დამოკიდებულებას ადარებენ. პენელოპა პედროსთვის მასალაა, რომლისგანაც ნებისმიერი სირთულის პერსონაჟის შექმნაა შესაძლებელი.

თავისუფლების კინოენა

ადამიანი თავისუფლებისთვისაა დაბადებული ამბობს ელდარ შენგელაია და მისი გმირებიც არღვევენ საპყორბილის კარს, მიფირნავენ არსებული რეალობისგან შორს, უსაზღვორებისკენ, ცდილობენ გათავისუფლდნენ საკუთარი რუტინული ცხოვრებისგან ან სულაც სისტემის ბიუროკრატიულობისგან. რეჟისორი, რომლის ნამუშევრებსაც ხშირად კინოს გენიოსების, ვიტორიო დე სიკასა და ლუის ბუნუელის ფილმს ადარებდნენ.

ცნობილი მშობლების შვილს ყურადღება არასდროს აკლდა, როგორც თავად იხსენებს როდესაც დედასთან ნატო ვაჩნაძესთან ერთად ქუჩაში ჩნდებოდა საყოველთო ყურადღებას იქცევდა, კინოსაც ბავშვობიდან ეზიარა და საკუთარი პროფესია და ცხოვრებაც ხელოვნმების ამ დარგს სამუდამოდ დაუკავშირა. როდესაც პატარა იყო რეჟისორი მამისგან პირველი შექებაც დაიმსახურა და უთხრა, რომ მისგან კარგი გამნათებელი გამოვიდოდა, მამას, ნიკოლოზ შენგელაიას გადასაღებ მოედანზეც ხშირად დაყვებოდა და კინოს მაგიაც მალევე აღმოაჩინა.

მოსკოვის საკავშირო სახელმწიფო კინემატოგრაფიის ინსტიტუტის კინოსარეჟისორო ფაკულტეტის დამთვარების შემდეგ მოსფილმის დამდგმელი რეჟისორი გახდა, აქვე შედგა მისი სარეჟისორო დებიუტი ფილმით ”ლეგენდა ყინულის გულზე” , მას თოვლის ზღაპარი მოყვა, თამაზ მელიავასთან ერთად კი უკვე ”ქართული ფილმისთვის” თეთრი ქარავნი გადაიღო. წარსული და მოძველებული ადათ-წესების დაცვა იქცა ელდარ შენგელაიას კარიერის გარიჟრაჟზე შექმნილი კიდევ ერთი ფილმის მიქელას მთავარი თემა.

მე ამისგან გავაკეთებ- ეს ფრაზა რეჟისორმა დაუსრულებელი დატოვა , ინტერპრეტაციის საშუალება თავად მაყურებელს მისცა, მარმარილოს სვეტი კი რომელიც აგული ერისთავს მასწავლებელმა , თავად აგულიმ კი თავის მოსწავლეს აჩუქა ფილმში ერთგავარ სიმბოლოდ იქცა. არშემდგარი მოქანადკის ისტორია, რომელიც ომის შემდეგ ყველას მკვრადი გონია. ელდარ შენგელაიასა და რეზო გაბრიაძის პირველი ერთობლივი ნამუშევარია. არაჩვეულებრივი გამოფენა თავისი პერსონაჟებით რეჟისორისთვის ეზოპეს ენად იქცა, რეზო გაბრიაძის და ელდარ შენგელაიას კინოტანდემი საშუალება გახდა იმ დროინდელი ხელისუფლებისთვის თვალი აეხვიათ , ხალხისთვის კი პირიქით თვალი აეხილათ არსებულ რეალობაზე.

ტანდემი შერეკილებით გაგრძელდა. შერეკილები არც დასავლეთში მიფრინავდნენ, არც აღმოსავლეთში და არსად. ისინი, უბრალოდ, მოსწყდნენ იმ რეალობას, რომელშიც ვნახეთ ქვემოთ და ამაღლდნენ ამ რეალობაზე… “მოსწყდნენ იმ რეალობას, სადაც არ იყო თავისუფლება, ამბობს ელდარ შენგელაია , ქრისტეფორესა და ერთაოზს კი ბევრი პირველ საბჭოთა დისიდენტებს უწოდებს, რომელთაც აპატიმრებენ , საგიჟეტში ამწყვედევენ, თუმცა საბოლოოდ მაინც პოულობენ გზას სრული თავისუფლებისკენ. კინოზღაპრის ქვეტექტსი მაშინდელმა ხელისუფლებამ ადვილად გაშიფრა, ამიტომაც სურათის საკავშირო პრემიერა დიდი ხნით შეაჩერეს, ფილმს გრიფი დაადეს, რომლის მიხედვითაც მისი ჩვენება მხოლოდ საქართველოში იყო შესაძლებელი. მსოფლიო კინოფესტივალბზე კი ელდარ შენგელაიას ნამუშევრის ნაცვლად, სხვა საბჭოთა ფილმები იგზავნებოდა.

კლდიაშვილი ჩემი ყველაზე საყვარელი მწერალია, მისი ენა და თემები თითქოს ყველაზე ახლოსაა ჩემთან ამბობს”სამანიშვილის დედინაცვლის ” რეჟისორი, ფილმი კინოეკრანებზე 1978 წელს გამოვიდა.

6 წლიანი პაუზის შემდეგ კი მაყურებელმა ცისფერი მთები ანუ დაუჯერებელი ამბავი ნახა, ისტორია ლპობაშეპარულ სისტემაზე, ბიუროკრატიასა და ხალხზე ვინც ამ წყობას ქმნის. შემგუებლობა, დაუინტერესებლობა -პრობლემები, რომელიც კონკრეტული სახით არცერთ გმირში ჩანს, თუმცა ფილმის ფინალი- ტიპიური საბჭოთა დაწესებულების ნგრევა ფილმში მიმდინარე მოვლენების ლოგიკური ფინალია. ელდარ შენგელაია აქაც ღია ფინალს ტოვებს და მაყურებელს ინტერპრეტაციის საშუალებას უტოვებს. კიდევ ერთი რაც მის ფილმს განუმეორებელს ხდის გია ყანჩელის მუსიკაა, რომელიც იდეალურად ეხმიანება მისი სათქმელს.

საქართველოს და საბჭოთა კავშირის სახალხო არტისტად აღირებუული ელდარ შენგელაია 1992 წელს ბერლინის რიგით 42 საერთაოშირისო კინოფესტივალის ჟიურის წევრად აირჩიეს.

 

გამოცხადებული გროტესკის ქრონიკა

გაბრიელ ხოსე დე ლა კონკორდია გარსია მარკესი, ან უბრალოდ როგორც მთელი მსოფლიო იცნობს -გაბო. მწერალი, რომელმაც ლათინური ამერიკა ახალი, მაგიური რეალიზმის ენით აალაპარაკა.მის ნაწარმოებებში გამოგონილი ამბები რეალურ ისტორიებს ენაცვლება, მან მკითხველი ამოგზაურა მაკონდოში, გააცნო ბუენდიების 100 წლიანი მარტოობის ისტორია, უყვებოდა მთელ მსფოლიოს თავის ნაღვლიან მეძავებზე, პატრიარქზე, რომელსაც შემოდგომა დაუდგა და სიყვარულზე ჟამიანობის პერიოდში.

კოლუმბიელი მწერალი, ჟურნალისტი, გამომცემელი და პოლიტიკური აქტივისტი 1927 წლის 6 მარტს ქალაქ არაკატაკაში დაიბადა. იზრდებოდა ბებია-ბაბუასთან , მის შემოქმედებაზეც ყველაზე დიდი გავლენა, სწორედ ამ ორმა ადმიანმა და არაკატაკაში გატარებულმა ბავშვობის წლებმა მოახდინა. სწორედ ბებია-ბაბუასგან ისმენდა პატარაობისას იმ , ერთი შეხედვით დაუჯერებელ, გროტესკულ ისტორიებს, რომელთაც მოგვიანებით მსოფლიო უკვე მარკესის მოთხრობებიდან ეცნობოდა.

გაბრიელ გარსია მარკესმა კარიერა ჟურნალისტიკიდან დაიწყო, სტატიებს ის სხვადასხვა გამოცემებისთვის წერდა და აქტიურად ეცნობოდა ისეთ მწერლებს, როგორიცაა ვირჯინია ვულფი თუ უილიამ ფოლკნერი.მწერალმა მოგვიანებით თქვა, რომ ამ მსოფლიო კლასიკოსების ხელწერამ მის შემოქმედებასაც თავისი კვალი დაამჩნია. გაბრიელ გარსია მარკესის განსაკუთრებული ინტერესის საგანი იყო კინოფილმებიც, ამ პერიოდში ჟურნალ გაზეთებში ხშირად იბეჭდებოდა მისი რეცენზიებიც.

1955 წელს კი გაზეთში პუბლიკაციის სახით გამოქვეყნდა მარკესის პირველი მოთხრობა ”დამხრჩვალი მეზღვაურის ამბავი”. ნაწარმოები რეალურ ფაქტებზე იყო აწყობილი და კოლუმბიის ხელისუფლებაში დიდი უკმაყოფილებაც გამოიწვია. სწორედ ამ პერიოდიდან დაიწყო მარკესის, როგორც პოლიტიკური აქტივისტის კარიერაც. კოლუმბიის ხელისუფლებამ მარკესი პერსონა ნონ გრატადაც გამოაცხადა.

გაივლის წლები და კედელთან დასახვრეტად მდგარი პოლკოვნიკი აურელიანო ბუენდია, იმ შორეულ დღეს გაიხსენებს, როდესაც მამამ პირველად წაიყავანა ყინულის სანახავად- ასე იწყება რომანი, რომელითაც მსოფლიო ყურადღება მარკესმა 1967 წელს მიიპყრო. ამ წელს წიგნის მაღაზიებში ”მარტოობის ასი წელი” გამოჩნდა. წიგნის პირველი გამოცემიდან დღემდე მთელი მსოფლიოს მასშტაბით 10 მილიონზე მეტი ეგზემპლიარი გაიყიდა. ბუენდიების გვარის ცხოვრება თაობიდან თაობამდე და ის მარტოობა, რომელიც მაკონდოში მცხოვრებ ყველაზე ცნობილ ოჯახს თან სდევდა-წიგნმა ავტორს რომულო გალეგოს პრემია მოუტანა, უფრო მოგვიანებით კი მისი ღვაწლი ლიტერატურაში ნობელი პრემიითაც აღინიშნა.

სანტიაგო ნასარის გამოცხადებული სიკვდილის ქრონიკა კი 1987 წელს რეჟისორმა ფრანჩესკო როსიმ კინოფილმად აქცია, მთავარი როლი კი ბრიტანელმა ვარსკვლავმა რუპერტ ევერეტმა შეასრულა.

1990 წელს მსოფლიო გაბოს ჯანმრთელობის მდგომარეობამ აალაპარაკა. ექიმებმა მწერალ ლიმფური სისხლძარღვების კიბოს დიაგნოზი დაუსვეს, სწორედ ამ დიაგნოზმა მწერალს მემუარების დაწერა გადააწყვეტინა.

12 წლი შემდეგ უკვე განკურნებულმა მარკესმა მემუარების კრებული გამოაქვეყნა, რომელსაც სათაურად სამი ესპანურ სიტყვა უძღოდა-იცხოვრე რათა მოყვე. წიგნი გამოსვლისთანავე მთელ მსოფლიოში ბესტსელერად იქცა. მაგიური რეალიზმის მტავარი მთხრობელის ბიოგრაფიის გაცნობა მარკესის შემოქმედების მოყვარულებს სამ ტომად შეეძლებათ. მწერალი ორი წლის წინ გარდაიცვალა, საკუთარი ახირებებითა და უცნაურობებით განთქმული ლათინოამერიკული სამყაროს ლიტერატურული პაქტრიარქი სიცოცხლის ბოლო დღემდე უარს ამბობდა ინგლისურად საუბარზე.

დიდება კეისარს/კოენებს!

როდესაც კინოში ჯოელ და ეთან კოენების ფილმზე მიდიხარ, ყოველთვის იცი რას ელი. თუ მათი ერთი მაინც გაქვთ ნანახი, მაშინ აუცილებლად გექნებათ გარკვეული წარმოდგენა ორი გენიალური ძმის კინო ხელწერის შესახებ. გეცოდინებათ მათი სპეციფიკური იუმორის შესახებ, თითქოს რომ ცდის მაყურებელს რამდენად ინტელექტუალია. გეცოდინებათ რამდენად ღრმაა თითოული დეტალის, ერთი შეხედვით უმნიშვნელო კადრის, აჩრდილის, თუ უაზროდ წამოსროლილი სიტყვის მნიშვნელობა. ძმები კოენები არიან ჰოლივუდის ყველანაირი სტანდარტიდან ამოვარდნილი ჰოლივუდელი რეჟისორები, ებრალები, რომლებიც გამუდმებით ხუმრობენ ებრაელებზე. კოენები არიან რეჟისორები, რომელთაც არ აღელვებთ ”ბარტონ ფინკის” მსგავს შედევრს გადაიღებენ თუ ”დიდ გამბიტს”. სრული თავისუფლება, რომელიც არასდროს ხდება გამაღიზიანებელი, მსუბუქი იუმორი, რომლის მიღმაც კონტექსტის გაგება უკვე მაყურებელზეა დამოკიდებული-ალბათ ესაა რაც კოენების ოჯახურ დუეტს ფენომენალურად აქცევს. კოენებს უყვართ მსახიობების ამოჩენება და ახალი სახეები აღმოჩენა, რომელთაც მათ შემდეგ ფილმებში მთავარ თუ არა მეორეხარისხოვან როლებში აუცილებლად ვნახავთ, ასე რომ გაიცანით ადელ ეჰლერლაიჰი ახალი ფილმის ახალი ვარსკვლავი, რომლსაც  უკვე შექმნილი იმიჯით, თუმცა განსხვავებულ დროსა და სივრცეში სავარაუდოდ ძმების მომავალ ფილმებშიც ვიხილავთ.

”დიდება კეისარს” 1951 წლის ჰოლივუდში ვითარდება, მაშინ როდესაც ალბათ ისევე როგორც თანამედროვე ჰოლივუდში ფილმების ელვის სისწრაფით, ასობით პავილიონში იღებდნენ. პროტეჟეობა, პირადი სიმპატიები- ყოველთვის აქტუალურია. მთავარ როლში ედი მენიქსია, ყველა საქმის გამომსწორებელი, რომელიც ვერ დაუშვებს რომ კინოინდუსტრიას ან ”Capitol Pictures” მიერ დაქირავებულ რომელიმე მსახიობს ჩრდილი მიადგეს და მათზე ჭორებმა პრესაში გაჟონოს. ტილდა სვინტონი ტყუპ დებს განასახიერებს, რომელბიც გამუდმებით ცდილობენ საკუთარ მრავალ მილიონიან აუდიტორიას ჰოლივუდის ცხელი ჭორები პირველებმა მოუყვნენ. ვინ ვის ღალატობს, ვინ გეია, ვინ ორსულადაა ან ყველაზე საშიში -ვინა არის კომუნისტების მხარეს.

”დიდება კეისარს” კინოსტუდიის მომრიგებლის (ალბათ ყველაზე მეტად ეს წოდება შეეფერება ჯოშ ბროლინის გმირს) ერთი ტიპიური დღის სრული მიმოხილვაა. ჯოშ ბროლის პერსონაჟისთვის სამსახური მისი რელიგიაა. კინოს, გადასაღები მოედნის, ამპარტავანი მსახიობების, საკუთარი  გენიალურობისგან შეწუხებული რეჟისორების ფანტასმაგორიულ სამყაროში ის ერთადერთია ვინც რეალურია, რეალურ საქმეს აკეთებს. ის ჩვეულებრივი ადამიანია, რომელისგანაც ყველა გამოსავალს ელის. ”დიდება კეისარს” ერთგვარი შიდა ხუმრობაა, ფილმი ფილმში მარტივი ფაბულა სათქმელის მაყურებლამდე მისატანად, ჰოლივუდის 50-იანი წლები ნამდვილი იკონა. თითოულ პერსონაჟი მსგავსი მიმართულების მსახიობის საზოგადო შარჟია. სკარლეტ იოჰანსონი სტუდიის განებივრებული ლამაზმანია, მისი სინქრონული ცურვის სცენა არასდროს გადადის მოდიდან და ჰოლივუდის გლამურის განუყოფელი ნაწილია. ჩანინგ ტატუმი იდეალურად ირგებს მესაზღვრე მსახიობის იმიჯს, რომლის ცეკვას და სიმღერას  ფილმში  ეთი სცენისთვის ზომაზე დიდი ადგილიც კი უჭირავს. ტატუმს გატაცებულია კომუნისტური პარტიის იდეებით, მასთან ერთად არის სცენარისტთა ათეულიც, რომლებიც კომუნისტური იდეების გამავრცელებლები გახდნენ ჰოლივუდში, რასაც დიდი ათეულის შექმნა მოყვა და თუ მეტი გაინტერესებთ ამ თემაზე მაშინ ჯობია ”ტრამბო” ნახოთ.

ელდენ ერენრეიჰი კი ვესტერნების ვარსკვლავია, რომელიც მიუხედავად კარგი გარეგნობისა სხვა ჟანრის ფილმში უბრალოდ ორ წინადადებას ვერ აბამს. არაჩვეულებრივად სასაცილოა დახვეწილი ბრიტანელი რეჟისორისა და ვესტeრნების ვარსკვლავთ ბიჭუნას ურთიერთობა, რომელიც დაუსრულებლად უხნის როგორ უნდა თქვას ერთი მარტივი წინადადება.

 

ცოტა რთულია ფილმის სიუჟეტური ხაზის გაგება, სანამ ბერდ უიტლოკს, ჰოლივუდის ვარსკვლავს ეპიკური ფილმის ”დიდება კეისარს” გადასაღები მოედნიდან არ მოიტაცებენ. კოენები მსახიობებისგან ქმნიან ტიპაჟებს, რომლებიც სხვადასხვა ვარიაციით რეჟისორების არაერთ ფილმში შეგხვდებიან. ასეთია ჯორჯ ქლუნი, რომელმაც კოენების ფილომოგრადიას ბერდ უითლოქის სახით კიდევ ერთი არასერიოზული, მოსულელო პერსონაჟი შემატა. უითლოქი ვერაფერს აღიქვამს სერიოზულად, მათ შორის მოტაცებას და კომუნისტების განზრახვას. ჯვარზე გაკრული ქრისტეს წინაშე კი მისი კათარზისული თამაშის მანერას მაყურებელი და სეტზე მყოფებები თითქოს სხვა რეალობაში გადაყავს, მაგრამ ერთი შეცდომა ყველაფერს აფუჭებს და ფილმშიც ერთ-ერთ ყველაზე სასაცილო სცენას ქმნის. რა არის რელიგია, რისთვის არსებობს კაცობრიობა და რას ქადაგებს სხვადასხვა აღმსარებლობა -თემები, რომელსაც კოენები ყველაზე კარგად შლიან, გამონაკლისი არც ”დიდება კეისარსაა” . ეს არის ალბათ ყველაზე კომიკური და თან რეალისტური სცენა თუ რა არის რელიგია, როდესაც 5 რელიგიური მიმდინარეობის წარმომადგენელი გაცახრებული მსჯელობს ვინაა ქრსიტე, რა არსის მატარებელია წმინდა სამება. ყველაფერი კი იმით იწყება, რომ კონსერვატორულ ამერიკაში სწორედ სასულიერო პირებთან შეთანხმებით უნდა შეიქმნას ქრისტეს ეკრანული ხატი.

თვით პლაგიატიზმი რომ დასჯადი იყოს ჯოელს და ეთანს ალბათ დიდ ჯარიმას დააკისრებდნენ, რადგანაც ფილმი ერთდროულად გაგახსენებთ ”ბარტონ ფინკს” თავისი ”Capitol Pictures”-ით, გაგახსენებთ ”დიდ ლებოვსკის”, მსგავსი ეგზისტენციალური პრობლემებით ”სერიოზულ ადამიანს” მოგაგონებთ, პერსონაჟებით კი ალბათ ყველაზე მეტად ”Burn after reading”-ს გავს.

”დიდება კეისარს” ბერლინის რიგით 66-ე საერთაშორისო კინოფესტივალის გახსნის ფილმად აირჩიეს, კოენების ახლმა კომედიამ კრიტიკოსებისგან უკვე დადებითი გამოხმაურება დაიმსახურა:)

 

 

ლილი ელბა-გოგონა დანიიდან

ედი რედმეინი ოსკაროსანი ბრიტანელია, რომელმაც გენიოსი ფიზიკოსის სტივენ ჰოუკინგის განსახიერების შემდეგ ოსკარის მოგების შანსი წელს მეორედ მოიპოვა. ახალგაზრდა მსაიხობი ასევე ოსკაროსანი რეჟისორის ტომ ჰუპერის ფილმში მსოფლიოს პირველ ტრანსგენდერს განასახიერებს. ტომ ჰუპერის  ფილმი ბიოგრაფიული დრამაა, რომელიც დევიდ ებერშოვის 2000 წელს გამოცემული ამავე სახელწოდების ნოველის მიხედვით შეიქმნა და ის დანიელი მხატვრების ლილი ელბასა და გერდა ვაიგნერის ცხოვრებითაა შთაგონებული.

ტომ ჰუპერის ახალი ფილმი ერთი ადამიანის განცდენბისა შესახებ მოგვითხორბს, რომელიც ასევე აისახება მისი უახლოსი ადამიანის ცხოვრებაზე. ბოჰემური წყვილის ცხოვრებაში ერთი შეხედვით ყველაფერი რიგზეა. როდესაც ეკრანზე გერდასა და აინერს პირველად დაინახავთ იფიქრებთ, რომ იდეალური წყვილია. ორივე მხატვარია, ცხოვრობენ კოპენჰაგენში, ისევე როგორც უამრავი სხვა წყვილი ვისაც სიყვარულის გარდა პროფესიაც აერთიანებთ გერდა და კაიც მუდამ მზად არიან ერთმანეთს ხელი შეუწყონ, თუმცა მათ შორის სულ ცოტა კონკურენციაც იგრძნობა. მათ ცხოვრებაში კი ყველაფერი ერთი შეხედვით არასერიოზულმა გართობამ უფრო სწორი იქნება თუ ვიტყვით ექსპერიმენტმა შეცვალა.

დანიელი გოგონას პრემიერა ვენეციის რიგით 72 ე საერთაშორისო კინოფესტივალზე შედგა და მან ძირითადად პოზიტიური გამოხმაურება მიიღო. ტომ ჰუპერის უახლესი ნამუშევარი ოსკარის 4 ნომინაციაზეა წარდგენილი. მათ შორის  ქალი და მამაკაცის მსაიხობის კატეგორიებში. ალბათ შეხსენება არ გჭირდებათ, რომ ედი რედმეინის გასაოცარი თამაში და გარდასახვა სწორედ საქართველოს კინოთეატრებში უნდა შეაფასოთ.

აინერ ვაიგნერი მხატვარი იყო, საკმაოდ წარმატებულიც. ის გამუდმებით ხატავდა პეიზაჟს, რომელიც მისი ბავშობის ყველაზე ნათელი მოგონება იყო. მისი მეუღლე გერდა კი პორტრეტისტი და მეუღლესთან შედარებით ნაკლებად ცნობილი არტისტი იყო. ყველაფერი თამაშით დაიწყო, მაშინ როდესაც გერდამ მეუღლეს თხოვა მისი მენატურე გამხადრიყო ერთი საღამოთი და მის წინაშე ქალის კაბაში გამოწყობილს ეპოზიორა. ასე გაჩნდა აინერისა და გერდას ცხოვრებაში ლილი, რომელსაც ქალის სხეულში ყოფნა იმდენად მეწონა, რომ ბოჰემური ელიზიტის შეკრებებზეც აინერის ნაცვლად სწორედ ლილიმ მოისურვა საზოგადოებაში გამოჩენა. ერთი შეხედვით თამაში ნელ-ნელა იქცა ერთი ადამიანის ტრანსფორმაციად და ორი საათის განმავლობაშიც მაყურებელი თვალს ადევნებს აინერ ვაიგნერის გარდასახვას ლილი ელბად. ედი რედმეინი როლში არაჩვეულებრივია, ის სრული დრამატიზმითა და სიცხადით აჩვენებს იმ ტანჯვას, რასაც მისი პერსონაჟი განიცდის. ლილი და აინერი ედი რედმეინის შესრულებით თითქოს ორი განსხვავებული პერსონაჟია და ფილმის ყურებისას თითქოს გავიწყდება რომ მათი ორივეს ერთი შემსრულებელი ყავს.

გერდა ვაგნერის როლზე შარლიზ თერონი უკვე დამტკიცებული იყო როდესაც მან გაურკვეველი მიზეზის გამო პროექტი დატოვა. დანიელი მხატვრის როლი გვინეთ პელტროუს შესთავაზეს, რომელმაც პროექტზე უარი იმიტომ თქვა, რომ ფილმის გადაღებები არა ბრიტანეთში არამედ გერმანიაში იგეგმებოდა. განიხილებოდ უმა თურმანისა და მარიონ კოტიარის კანდიდატურებიც. ამ დროისათვის რეჟისორის პოსტზე შვედი რეჟისორი ლასე ჰოლსტრომი მოიზარებოდა, რომელმაც გერდას როლზე რეიჩელ უაზი დაამტკიცა, თუმცა მოგვიანებით პროექტი ორივემ დატოვა. 2014 წლის აპრილში ცნობილი გახდა, რომ ფილმს ტომ ჰუპერი გადაიღებდა ედი რედმეინითა და ალისია ვიკანდირით მთავარ როლებში, მსახიობების ამ დუეტს მოგვიანებით ამვერ ჰერდი და მათიას შოენარცი დაემატნენ.

 

სანამ რეჟისორად ტომ ჰუერი დამტკიცდებოდა პროექტშ ჩართულმა თითოულმა რეჟისორმა სცენარი არაერთხელ გადააკეთა, საბოლოოდ კი ჰუპერმა სცენარის პირვანდელ ვერსიაზე არჩია მუშაობა. დანიელი გოგონას გადაღებები 2915 წლის თებერვალში დაიწყო, ძირითაი ლოკაციები ლონდონსა და ბერლინში მოწეყო, დამატებითი კადრებისთვის სცენები კოპენჰაგენსა და ბრიუსელშიც გადაიღეს. ჯამში ფილმი 44 დღეში, 186 სცენასა და 6 ქვეყანაში გადაიღეს.

 

ფილმმა კრიტიკაც დაიმსახურა, ბევრი თვლიდა რომ ტრანსგენდერი რეალურად ტრანსგენდერს უნდა ეთამაშა, ასევე რეჟისორი იმის გამოც გააკრიტიკეს, რომ ფილმი ნოველის მიხედვით გადაიღო, სადაც ფაქტები შეცვლილი იყო და რეალობას ბოლომდე არ ასახავდა, მაგალითად ფილმში არ ჩანს რომ მთავარი გმირი ლილი მეხუთე და არა მეორე ოპერაციისას გარდაიცვალა, თანაც მისი მეუღლე ამ დროს მის გვერდით არ იმყოფებოდა, გერდა იმ დროისათვის იტალიაში მეორე ქმართან ერთად ცხოვრობდა. ასევე ფილმში არაა ასახული ლილისა და გერდას ცხოვრება ქორწინების ანულირების შემდეგ. თუმცა უამრავი კრიტიკოსი მიიჩნევს, რომ ფილმი მაინც კარგად ასახავს იმ არაჩვეულებრივ სიყვარულს რომელიც ჯერ გერდას და აინერს , შემდეგ კი ლილის და გერდას აკავშირებდათ.

დანილეი გოგონა ლილი ელბას ცხოვრების  მხატვრული ეკრანიზაციაა, ლილი იყო პირველი რომელმაც გადაწყვიტა ყველა საფრთხისა და უდიდესი რისკების მიუხედავად შეეცვალა სქესი. ლილის აღიარება, შეგრძნებები, მისი სწრაფვა გარდაიქმენეს ქალად მნახველს უემოციდო ნამდვილად არ დატოვებს.

თუ ტომ ჰუპერის ფილმებიდან ერთი მაინც გავქთ ნანახი, მაშის დანიელ გოგონაში მის ხელწერას პირელი კადრიდან დაინახავთ, მის გემოვნებიან, სერიოზულ, დიდაქტიკურ სტილს ალექსანდრ დესპლას მუსიკა უფრო მეტ სენტიმენტს მატებს.

 

ფილმის მთავარი მომხიბვლელობა კი მაინც ედი რედმეინია, რომელიც გარდასახვის ტექნიკის დიდოსტატია, ის არაჩვეულებრივი ჟესტიკულაციით გადოსცემს განსხვავებას ლილისა და აინერს შორის, ის ნატიფი, გრაციოზული  და ნაზია, განსაკუთრებით კი მამაკაცებთან ურთიერთობაში, ფილმის ფინალშ კი უკვე სრულიად ძნებლი საცნობია პერსონაჟი, რომელიც ფილმის დასაწყისში გავიცანით.  მისი თითოული მოძრაობა, გრაცია ედი რედმეინის გასაოცარი სამსახიობო ნიჭის დამსახურება, განსაკუთრებით შთამბეჭდავია სცენა, სადაც აინერი კურტიზანს აკვირდება და ცდილობს ქალის თითოული მოძრაობა ზედმიწევნით გაიმეოროს, აქ კი კარგად ჩანს კინოოპერატორ დენი კოენის ოსტატობა. თუ მთელი ფილმის განმავლობაშ ვაკვირდებით როგორ გამოაქვს საკუთარი შინაგანი სამყაროს გარეთ აინერს, გერდას შემთხვევაშ პირიქით ხდება. მხიარული, უკომპლექსო თამამი და თავისუფალი ქალი ნელ ნელა საკუთარ თავში იკეტება, მომხდარში საკუთარ თავს და მის მიერ წამოწყებულ ექსპერიმენტსაც ადანაშაულენბს, თუმცა დროთა განმავლობაშ რწმუნდება რომ ლილი აინერზე ბევრად რეალურია და ის აინერთან ერთად დაიბადა.