Go to the Movies or Stream it?

Is Netflix killing the Movie Theatres?

What challenge has the pandemic posed to the film industry, and what does the future hold for the movie theaters?

“Wonder Woman 1984” is the first large-scale blockbuster, which simultaneously premiered in cinemas and one of the largest online platforms -HBO MAX. The film was released on December 25 after changing the premiere date several times.

 More than half of HBO MAX subscribers saw the blockbuster on its release day. The platform gained thousands of new subscribers thanks to “Wonder Woman 1984”, which also broke the viewing record and surpassed all competitors. After seeing the benefits, Studio Warner Bros. also approved the third installment of the blockbuster.

Was it profitable for a studio to set a similar precedent by placing a large-scale blockbuster online platform? What challenges does the industry face? I interviewed the Oscar-nominated cinematographer, Phedon Papamichael.

I feel like Warner Bros. did not have a choice. They announced that they would simultaneously release Wonder Woman 1984 in the theatre and on HBO Max.  I don’t know the exact bookkeeping, but the Netflix model seems like they are profitable, and their stocks are high, and they keep investing a lot of money. They keep building studios around the world, doesn’t seem like there’s going to be a slow down on the production end. Still, they did the Will Smith movie with ninety and hundred million dollars. It was never intended for theatrical release. It is all about competing for the subscribers between the networks and don’t know how the revenues work but think it’s profitable. The people who are hurting are the theatre owners. Those are potentially catastrophic for theatre chains.  A lot of f filmmakers that had those venues to distribute their films are now closed. Cinemas like Anjelica, New art, and the Vista are directly affected by the pandemic.

The pandemic made HBO MAX and NETFLIX major streaming services of the year. Even though cinemas worldwide have opened, people are still reluctant to go. The topic of streaming services replacing the movie theaters has long been debated in Hollywood.

Phedon Papamichael-“There are different theories, and mine is less optimistic. People are getting used to watching movies on streaming services. They also had enough time to upgrade their home systems. Lots of people ask me which projector or sound system to buy for their home.

People will probably go to the cinema only to see the major movie events. Amazon, Hulu, Disney Plus, HBO MAX, Netflix will film relatively low-budget movies and indie movies that will only be available on their services. Sadly, we will not see them in the cinema. These are the movies I am interested in. I’m not ready to make Marvel movies or just blockbusters for all my life”.

In the first nine months of 2020, Netflix gained 28.1 million paying subscribers worldwide. Its market value is increasing daily, studios are being built in different countries, and investments are being expanded. A few years ago, the A listers of film industry were skeptical of the streaming service. Famous directors have been stating that their movies are better experienced in movie theatres. Now the picture has changed, and they, too, are already actively collaborating with Netflix.

During the pandemic, Netflix has bought movies that were intended for theatrical release. For example, Oscar-winner Aaron Sorkin’s The Trial of Chicago seven was set as an opening movie for the New York Film Festival that was canceled because of the pandemic. Amid canceled festivals and closed cinemas, Netflix took action and bought all rights of the film.

Phedon Papamichel is the cinematographer of The Trial of Chicago Seven and was nominated for the Oscars 2021. also spoke about the movie – The Trial of Chicago 7.

I filmed The Trial of Chicago 7 with Aaron Sorkin that belongs to Studio Paramount, and it was supposed to be released in cinemas but was canceled due to a pandemic.

The cost was $ 35 million, and Netflix bought him for $ 55 million. It was a good deal. Aaron Sorkin wanted the film to premiere before the US presidential election. The film thematically responds to the events taking place in the US. For example, the BLM movement, protest marches. So during the presidential campaign, it was very timely to show this film to a broad audience.”

It’s been years that Warner Bros. wanted to create its streaming service. In partnership with Internet company At&T and cable television HBO, Warner Bros. has created an online library 0f TV shows and movies. When the quarantine was announced, and the whole world spent the day at home, Warner Bros. wasted no time in launching a still-faulty platform. The website initially worked flawlessly but was soon corrected. Netflix has also emerged as the biggest and most serious competitor to HBO MAX.

“People are now spending more time on online platforms than they imagined. Even I mostly watch movies on these platforms. I spoke to industry experts who think that people will be in the euphoria of returning to old life after the opening of cinemas and will go to the movies. “Let’s see if these institutions survive and if they can withstand this challenge,” Papon Michael told me.

One of the first films to be shown in cinemas during the Pandemic was Christopher Nolan’s Tenet. Unfortunately, the premiere date of the film has changed several times. According to rumors, Nolan was dissatisfied with the decision of the studio.

His film went without a pompous premiere and millions of viewers. Those who saw the movie in the cinema say it looked like a premiere arranged for them: a total of ten men were sitting in the giant hall, with pillows and no popcorn. The film is now available on Amazon, where far more people have seen it than in the movies.

I also talked about the topic with Marko Markovich, a representative of one of the most famous cinema systems – IMAX:

“Nobody knows when the film sessions will be resumed and the theaters will be opened, however, we continue to install the IMAX system worldwide. Some cinemas have taken advantage of this forced pause and are updating the system. “

The pandemic also affected the film industry. Hollywood thinks that only large networks of cinemas will survive the crisis. Studios will have to adapt to the new reality and create more products for online movie platforms.

True Colors of Modern Day’s Leviathan

Zvyagintsev crafts the true colors of Archbishops acting as criminals minding their own business both literally and figuratively.

“Leviathan” is a 2014 movie by one of the brightest and bravest Russian directors Andrey Zvyagintsev. He is the best in his generation of filmmakers, never afraid, always loud and clear. It takes a lot of courage to expose the deepest, darkest, dirtiest of today’s Russia. Representing a government deeply immersed in the swamp of corruption and the church with nothing left in common with Christianity has nothing to do with the doctrine of Jesus and the telling of the New Testament.

source: Rogerebert.com

The skeleton of Leviathan remains on the shore untouched and rotten. Nobody is touching the terrible skeleton in fear of entirely collapsing—a perfect metaphor from Zvyagintsev to the modern days’ church.

Zvyagintsev masterfully crafted the current look of modern Russia. The main characters’ life is reminiscent of the biblical character Job and the story of Naboth’s vineyard. “Leviathan” is a story of the ordinary people’s struggle versus money, corruption, government, and church empowered by the corrupted officials. Zvyagintsev deals with the critical social and political issues of contemporary Russia. In the Old Testament, Leviathan appears as a multi-headed serpent killed by God and given food to the Hebrews in the wilderness. However, Leviathan is still alive, representing a monster created in the name of God, talking and acting in the name of Jesus. Leviathan is referenced in the book of Job, and it represents an allegory that is a force that plunges the population of rural Russia into a mass of corruption, injustice, and utter hopelessness.

The story is set in the fictional town of Pribrezhny, where a series of tragic events occur around a local car mechanic, Kolya, and his family. First, the city’s corrupted mayor has decided to expropriate the land on which Kolya’s house has been built. Then, the mayor says he wants to make a telecommunications mast on Kolya’s land and offers him an undervalued sum for compensation. Still, Kolya believes his actual plans include building a villa for himself. Kolya knows this war is already lost, but still, he asks for help from his old friend, a successful lawyer in Moscow.
Both Kolya and the audience see the swamp of corruption, a swamp that tears everything up throughout the movie. The director sets an environment where it is tough to see the bright beam of the future. Zvgyagintsev, in the plainest manner, tells the story of modern Russia. With masterful cinematography, lighting, and the score by Philip Glass, the director shows the audience the despair in the synthesis of corruption.
“All power is from God, where there’s power there is might,” says the Archbishop of the city and encourages the mayor to expropriate Kolya’s land. In “Leviathan,” Archbishops talk in the name of God and approve tyranny. Those who have ever lived in the post-Soviet countries know for sure that the narrative told by Zvyagintsev is not an exaggeration. The Oscar-nominated director is one of the few exceptions, which is not afraid to expose the hidden truth. The only criticism that “Leviathan” has faced was from Russia’s Minister of Culture. Meanwhile, many have praised the movie in Russia and have mentioned that it raised important questions about the country’s state.
Most film critics refer to the film as a masterpiece and emphasize the unique style of the genius that is Andrey Zvyagintsev. However, “Leviathan” is not just a film of political allusions and allegories – it is an impressive masterpiece about human tragedies. A gruesome seaside town, where the skeleton of Leviathan rests on the shore and defines the life of the locals.

source: High on Films

The movie won a Golden Globe in the Best Foreign Language Film category, and film critics thought the Oscar would go to the Russian director in the same category. Still, that year the Polish film director Pawel Pawlikowski won with his movie “Ida.” However, not winning the Oscar doesn’t diminish “Leviathan” and Zvyagintsev at all, as it is one of the most profound and, without a doubt, one of the most thought-provoking movies of the 21st century.

Interview with David Lynch-The Universe I choose

Welcome to the world of the cinema’s most prolific surrealist director, David Lynch. With each of his movies, he creates his universe, where bizarre creatures come to life, and mystical-detective stories make the spectators feel dizzy and got them confused. It is hard not to get lost in the grotesque world created in the brain of a genius transferred to the cinema. Each movie feels like a trip to David Lynch’s brain, and you want to get back there again and again, explore it even more profound. When in “Lynchian Dimension,” emotion is changed by emotion, you follow the director’s thoughts and sink into a world that is sometimes called “Mulholland Drive” or “Blue Velvet” or “Twin Peaks.”

The craziest ideas are brought into motion. Watching his movies feels like having a journey into David Lynch’s stream of consciousness. “Daydreaming is the most important, sometimes I just sit on a chair, close my eyes and let my mind wander. You can’t control yourself while daydreaming. I love sinking into the world created or explored by my mind. This is the world I choose and this is exactly where the strength of cinema is. Daydreaming is the time where all the ideas are born,”-says David Lynch. This is how the iconic “Red Room” and the character of Goliath in Agent Cooper’s room were created in the 90-s cult show “Twin Peaks.” Lynch’s dreamlike logic makes new and asymmetric storytelling in the cinema. “Lynchian” narrative structure can be found in his iconic movies like “Eraserhead,” “Mulholland Drive “and “Inland Empire. ” In the language of magical realism David Lynch tells the stories of love, revenge, and criminal-“The idea comes suddenly in a second and if you’ll stop and seek deeper, you’ll discover that it comes with a voice, image and character. It even dictates the character’s wardrobe, it will even make you understand what the characters looks like, how they speak or what vocabulary they use. Many things can come to mind just in a second,”-says the director.

It’s hard to name the ambiance or atmosphere created in the movies of David Lynch. Thanks to its specific humor, grotesque characters, and unpredictable behavior, the story told in the film doesn’t always fill into the logical chain., but that is no difficult to get and enjoy the mood and the narrative created with magical realism to its fullest.
David Lynch has been painting since childhood. He remembers how his father used to bring sheets of paper from work, and he used to paint airplanes and machine guns of the sheet’s clean side. He says the years spent studying painting in Philadelphia are the greatest inspiration. The desire to bring his artwork into motion led him to the idea of making his first short movie. That is how one of the earliest works of Lynch’s filmography, “Alphabet,” was created, where his then-wife Peggy played the titular character. To film the movie, he painted the walls of his house in black; the same happened while working on “The Grandmother.”

He moved to Los Angeles, Beverly Hills from Philadelphia, and continued studying at the Film School. After a year in California, he started working on his first full-length movie called „Eraserhead.” „Eraserhead” is a cult movie taking place in a dystopian world. A quiet young man becomes a parent of the strange child. The first full-length work of David Lynch is recognized as a classic of surrealism, and Stanley Kubrick has used to call it his all-time favorite movie.
„The Elephant Man” has brought international recognition to David Lynch. The story of a severely deformed man, John Maverick, who lived in London in the late 19th century. The success of “The elephant Man” was followed by science fiction “Dune” and „Blue Velvet.”
It was 1990 when David Lynch with Mark Frost had gotten the whole world chained to the TV screens. Decades ago, ABC’s executive producers were fascinated by the script of David Lynch and Mark Frost. Thus an entirely new world called “Twin Peaks” was born, which was everything all together- a classic soap opera, a murder mystery, a small-town saga, and a love story.
“Who killed Laura Palmer”-The question was heard everywhere, and everyone demanded to know the answer. The story of Agent Cooper, taking place in a small town, transcended American borders and spoke to the world. The whole world was obsessed with “Twin Peaks.” The mystery of “Red Room,” criminal gangs, and dangerous liaisons was filmed in 2 seasons, and it soon became a cult TV show. “Twin Peaks” is considered by many to be the beginning of the Golden Age of television. Even years later, the viewer is still fascinated and captivated by the storyline, the depth of the characters, the editing, and the ambiance that Lynch created with Mark Frost in the show.
In the finale of the second season, one of the characters says, “We’ll meet after twenty-five years,” and although the sequel was not scheduled to continue, about twenty-five years later, “Twin Peaks “returned to the TV. David Lynch calls the third season of the show an 18-hour film that you have to watch in parts and which has already been recognized as the significant event of the 2017 television season.
While watching “Twin Peaks,” you are constantly thinking about its effects and how David Lynch filmed the show years ago that can be considered the first source of the modern television industry. From one episode to another, I was amazed and amazed by the world of Lynch, and when I saw the creator of this world in the streets of my native city Tbilisi, for a moment, I thought I was in a surreal movie.
Like Agent Cooper in “Twin Peaks,” David Lynch also loves coffee, but not “dark and strong like moonless night” but coffee with milk, a.k.a Café Latte. However, what Gordon and David share, are the gestures. While talking about his favorite topics, his blue eyes light up, and the excitement gets mutual. I couldn’t stop staring at the movement of his fingers, and I wanted to talk to David Lynch endlessly about cinema, music, art, and transcendental meditation.

TM is an ancient form of meditation that Lynch discovered in the 70-s. “I thought meditation would be the way to true happiness. I tried many types of meditation, but none of them were perfect. Once my sister called me and told me about TM, her voice was different and she seemed really happy. I decided to give it a try. By that time I have been creative, but I had a low self-esteem, I felt angry all the time, which has affected my relationship with my wife. After two weeks of TM she approached to me and asked what has changed, where has my anger gone? I was seemingly happier, felt energized and enthusiastic.”-says Lynch. The director established his fund in 2005, and it helped more than 600000 teenagers to overcome their anger and stress. Our interview with David Lynch starts with the question about Transcendental meditation.

When did you discover Transcendental meditation?

That was the time of my life when I moved from Philadelphia to Los Angeles. I lived in a massive mansion in Beverly Hills. Philadelphia was a huge inspiration for me. It’s a dark, crazy, dirty, criminal, and depraved city, but the ambiance and the atmosphere created a fantastic mood for me to work. It was night when I arrived in Los Angeles. I remember the first thing to notice was lights. Los Angeles is a widely set city, and with that lights, it evokes a sense of freedom. I started working on my first film. I was given a working space, equipment, a studio. I had everything I thought I needed. However, when I looked deeper. I discovered that there was a void. I had everything I wanted, but still, I was unhappy. That’s when I started looking for meditation. Happiness is inside you, and you have to discover it, and I wondered what “in you” really means. That is how I have found TM, which helped me in my work and has improved my life. Transcendental meditation is neither a cult nor a religion.

Did you see the immediate results?

It has helped me immediately, and I liked it. A professional trainer teaches transcendental meditation. Learning TM will take four days and half an hour a day. A trainer will give you a mantra, a voice, or a vibration and learn how to use it. After practicing it, all your questions will be answered. You have to meditate for twenty minutes in the mornings and afternoons, and you will notice everything improving around you. Negativity will leave your body, and you will find happiness and balance.

You started painting as a child, and you used to paint military planes…

World War II was newly over, but the mood of war was still in the air. I loved drawing knives, guns, planes, but most of them I loved painting machine guns.

Your parents had not been giving you the coloring sheets; why?

My mother, for some reason, refused to give me a coloring notebook. My siblings used to have it. I remember my father bringing me papers from work, there were documents on one side and was blank on the other, and I was drawing on the empty side. I now thank my mother for this freedom.

Author:Ruska Giorgadze

Sometimes you even used meat when painting…

Yes, I used meat. Nature gives us so many important things, like ideas, textures…and I really like it. I attached the beef to the painting. After a while, it smelled awful, so I started pouring salty water, and soon I got a wonderful texture.

When did the moving pictures appear?

By that time, we lived in Philadelphia. My friend and I had space where we used to draw. Once at night, I was painting alone. It was a garden I was drawing. Most of the painting was in black and green. I smoked and started looking at this painting from a distance, I suddenly heard the wind coming from the picture, and the greenery started moving. I was not under the influence of drugs. I was completely sober. That’s when I discovered a moving painting.

Have you ever had the desire to live in the Universe created in your movies?

I want to be in the Universe of my movies. For example, “Eraserhead “is the movie that I would be in, but I don’t know if I want to stay there forever.

Before you became successful in the film industry, was it a dilemma to work for income or devote yourself entirely to painting?

My parents were from the middle class. They used to help me financially. I also worked. I feel pity for the artists who have to work for money five days a week to buy materials. They only have weekends to paint, and the artists want to paint five days a week and work only two days for money.

When you submitted the script, did you find it challenging to get the finances from the studios?

I don’t know why they were financing me, and I used to get the green light from the studios. It was hard, but I say that fate plays an essential role in a person’s life. Unfortunately, there are a lot of talented people who get rejected; I consider myself very lucky.

What does “Twin Peaks” mean for you?

“Twin Peaks” is the Universe, as are the other movies, but it’s still different. I love the characters, locations, ideas, and everything about “Twin Peaks.”

In the finale of season 2, one of the characters says, “We’ll meet in twenty-five years,” by that time did you know you would continue filming the show?

No, I didn’t. This is again fate. I came up with the idea of Red Room, where Cooper was stuck. In the second season’s finale, Laura tells Cooper-“I’ll see you in 25 years” then we didn’t know it would happen. This scene was more like a dream than reality, but it happened so that almost 25 years later, we came back to shoot Twin Peaks.

It’s been a long time since Twin Peaks was aired, and while watching it, you can always feel its tremendous impact on modern television. Have you ever noticed that kind of “Twin Peaks” effect? 

No, but people always say that to me. I have not noticed. I think it all exists. Maybe you will catch something first, but this means nothing. For example, let’s take Marconi and Tesla, they lived in different places, but they both created the radio. This invention was indeed attributed to Tesla because he found it earlier, but this discovery was attributed to Marconi for a long time. The ideas are in the air, and people catch them. That is how evolution goes, new ideas float, and people acquire them to make things go forward.

What’s your inspiration for those ideas?

Life is the biggest inspiration and the dream also. I love “Dreamlike Logic.” The ideas can come at any time. I love daydreaming, and sometimes I want the ideas to come, then this desire is like fishing. You throw your “fishing rod” and catch a vision. The strong desire leads you to do that.

How important is it on set to be everything you have written in script, or do you make some changes while attending the set?

To create the environment, you can use different furniture or items. That is highly important, and sometimes the movie is exactly like the idea born in my mind, but if I am looking for a specific location and can’t find it, I am starting to look for the places as close as possible. In this case, the idea remains the same, but the visual part is not the same as you have envisioned before.

You always say that “Breaking Bad “is your favorite show…

I love “Breaking Bad “because of its characters, who are extraordinary and robust.

The article was published in the magazine “Beaumonde” in 2017 December.

Ruska Giorgadze

Ode To The Big Bang Theory

Let’s talk about the Big Bang theory, which now is streaming on HBO MAX, which was launched few days ago. If you have already watched the CBS hit show you can re-watch it and enjoy with its every episode or if you have never heard of the sitcom, then all  pleasure awaits you.

The Big Bang Theory is an ode to the nerd culture. The show has an unlikely scenario -it’s a story about four scientists who talk a lot about things like “Schrodinger’s cat”, string theory,  dark matter and gravitational waves and they have a friend actress/waitress Penny who befriends them and their worlds collide. Penny teaches  the Geeks about ordinary human world. The breakout character is Sheldon, who is played brilliantly by Jim Parsons. I fell in love with the show from the very first episode.

The characters Sheldon, Leonard, Penny , Howard and Raj are in the epicenter of the show. All, except one , are scientists, Most of them have doctorate degree in science and they work at the world’s leading University -Caltech. A theoretical physicist, an applied physicist, astrophysicist, an engineer, microbiologist, neurologist and waitress are very strange synthesis for one TV show , but this what makes The big bang theory so unique. The jokes in the  big Bang theory  are mostly  scientific, but it doesn’t make any difficulty to get those jokes and enjoy it.

The big bang theory describes nerd culture in its best possible way, shows their love stories or lack thereof. Smart and not so handsome Leonard falls in love with beautiful, but uneducated Penny, sounds stereotypical, but stereotypes lose its own sense in this show, It has a message to the world-Smart is the new sexy, same happens when not so beautiful neuroscientist, Amy falls in love with Sheldon, again a message to the world Brainy is the new sexy.

The Big Bang theory creates its own world full of introvert and  extremely interesting people who found each other and created their  own universe.  Extremely funny, emotional and interesting The big bang theory has 7 Emmy awards.The cast is amazing and they are friends in real life too.  The show creators also established fund for the future scientists. So I think The Big Bang Theory is a show totally worth to watch.

The Grotesque world of Sergei Loznitsa

Sergei Loznitsa is a prolific Ukrainian film director. He is often referred as a Russophobe by the Russian press, but he says they are wrong and his only goal is to show the real face of Russia to the whole world. He thinks that facing the problem and reconsidering the history is the only way to change the present. The film critics consider him as one of the few directors who really show the true face of modern Russia, the real history of Soviet Union and how it shaped the present of post-Soviet countries. Sergei Loznitsa has his own significant style. Saturated with grotesque humor, he makes movies , that show hidden  history of Soviet era and exposes its remnants. Sergei Loznitsa in his own unique way tells the story which shaped post-Soviet era for Russia and the other countries, describes Russia’s imperialistic attitude towards its neighboring nations. Ukraine and Georgia has a lot in common, they both have a European path and values that causes mental incompatibility with Russia -says the director. Russia still lives with “Soviet Nostalgia” and Loznitsa’s movies capture that  spirit which also defines Russia’s present.

Sergei Loznitsa became famous for his documentary films. He takes the material and without any sensationalism or dramatization and embellishment just reveals the reality with full intensity and clarity. His film “Victory Day” follows the celebrations of May 9^th  by Russian-speaking society  at a memorial in one of the parks in Berlin. Sergei Loznitsa doesn’t play with the audience’s emotions, he manages to depict the grotesque realism  without any music or sound-effects. The stories in Loznitsa’s movies seem unbelievable, but who has had any kind of interaction with Russia, for sure knows  that stories, told by Loznitsa, are real.

I met Sergei Loznitsa at Tbilisi International Film Festival in Demeter of 2018.That year his drama film, based on true events,  “Donbass” was shown during the festival. “Donbass” was premiered and was selected as the opening film in the Un Certain Regard section at the  2018 Cannes film festival. Loznitsa won the Un Certain Regard award for Best Director. “Donbass” tells the story of the conflict between Ukraine and Russian-supported so-called Donetsk People’s Republic, which started in 2014 after Ukrainian revolution.

“Donbass” depicts Russian army with grotesque brutality. The director was accused of bias, but has an answer for the accusers-The Ukrainian army has not started the war. While watching the movie it is hard to believe that the eerie atmosphere in the movie is true, that army could behave like that, but this is Russia and scenes like that we have seen in Georgia, even during the August War in 2008 when Russian soldiers carried toilets or cutlery from the occupied regions.

“Donbass” combines 13 stories , the director shot the movie based on the amateur videos he saw on YouTube and tried to reflect unbelievable, yet true and bitter story. It is a messy chaotic satire , reflecting corruption, war and life in the epicenter of conflict.The bureaucracy and total disorder makes you feel hopeless, but you know there is no solution. The story makes you laugh , but it is a laughter with bitterness.  While watching it you have mixed emotions- it is incredibly funny and utterly sad at the same time. You don’t want to believe that this is actually happening somewhere and you know for sure that this is really happening.  “An incredible shot anti-militaristic anti-Russian Farce”-says issue “Premiere” and I think it is the best description of the movie.

Loznitsa creates a surreal mood in his movies, which is more real that anyone can ever imagine. “A Gentle Creature” his 2017 movie is an incredible journey of one woman in the barbarous prison  town of Siberia. Her husband is in prison she believes that he is innocent, so she  decides to hop on a train to Siberia and here starts never ending journey in a nightmare. She faces brutal, archaic chaotic situation from which there is no salvation and no desire to obtain that salvation. The whole journey feels like Dante’s “Inferno”.

Loznitsa’s filmography counts 26 feature and documentary films, saying  it’s just a beginning, and in his focus , with his stylistics , he will turn a number of hot topics into movies.

 

I’d like to start our interview with your latest feature  movie “Donbass”, which will be shown at  Tbilisi International Film Festival. Tell us more about “Donbass”, What is  the story behind the movie?

I always chose to film about the topics which  has a great influence over me. This is one of the major events, which started in Ukraine in 2014. This is the major event taking place in that period of time in the post Soviet territory.  I was following the news in press and television, I had conversations with people who managed to escape this territory. This inspired me to make a movie about events taking place in Donbass. On YouTube I saw amateur videos  shot by the locals in Donbass, I wrote the script based on this videos. If someone will say that situations depicted in the film is not real, they  can compare some scenes from my film to this videos and they will be sure that reality is even worse. Sometime cinema is a very dangerous art and it’s not always about entertainment. Shocking the audience was not my goal, I tried to keep a balance. I tried to describe the real situation taking place in Donbass, tried to tell real stories. I wanted to describe what had happened and why. What happens to people, there were situations I could hardly believe were real, sometimes people act like animals and those are the people we have to live with. Sometimes people can be brutal.

What do you think caused to form such a society?

This is our common problem, loosing humanity among the members of today’s society.  I think it’s a common problem worldwide, but especially in Post Soviet countries. We live in anti-world. We have lost the sense of truth and dignity. There was a revolution in Ukraine, Georgia will easily understand this, but it’s hard for the other Post Soviet countries. That was a revolution of dignity (Maidan Revolution, 2014 year). This all started with policemen beating students, people started protest marches and in only three months the President was changed.  It all started with a question Am I a human or a slave?! We all grew up in a country, in a society where individualism was being destroyed. If you were an individual you already represented a danger and were in a great danger. This was common for Soviet Union, but the idea is still alive.  Russia is still trying to create a similar system. Only in this culture can all victims be found guilty and vice versa. In this system human is not prioritized, human is only a recourse, which can be used for a various purposes.

You are often accused of being anti-Russia…

This a mistake, those who blame me made a mistake. There is book called “Russophobia”, which is written by a Russian mathematician, Igor Shafacheverich. In this book he describes Vladimir Visotsky as a Russophobe, but Vladimir Visotsky used his poetry to tell the truth about Russia and Soviet Union. By the same token we can say that Nikolai Gogol was one of the greatest Russophobes. If they  really want to realize who they  are, they can publicly discuss their problems, which they are avoiding constantly. For example the issue like Russian Gulag is not even mentioned in any of Russian movies. Can you name just one movie describing how the one part of population destroyed another and how did they continue living together after all. This is a question to me. Only now I have finished working on a movie called “Trial”, which is based on an archive materials  kept in Russian public archive. Those materials were filmed in the era of Stalin during one of the trials. These are people who admitted that they were preparing a sabotage and planned to destroy the Russian economy. Today we know that all this was a lie and a play staged by  the secret services and organized by Stalin himself. These revelations and materials exist. Open up the archives and watch these materials. I only took them and edited. These materials are recorded in 1930, it also has a voice. You can watch the whole history and travel in the past.

 How do you think will Russia ever change its attitude towards neighboring countries?

I really wish Russia’s attitude towards its neighboring countries to change, at least some day. It’s really hard to talk about the future.

What do you think how will the situation in Ukraine end?

I am really bad Cassandra. Unfortunately I am not expecting anything good, I can’t see the best solution for the problem.  This is huge problem, a confrontation of two different mentalities. Ukraine is holding European course, I can’t say that you will meet French or German mentality in Ukraine. This is not the case yet, but Ukraine is taking a path towards Europe and they chose European values. Russian  mentality is completely different and their goals are different. Geography is a problem too. Each culture is important. Russian culture has its own authenticity too and it will be hard to lose it too.
I want to ask about your movie “A Gentle Creature”, What is  the story behind it?

It’s the movie about yesterday and today, the present and the past face of Russia. This movie is based on the Novel by Feodor Dostoevsky and  he said that he saw Russia that way, he predicted what would happen to that country. It’s his last short novel, where he allegorically has assumed what would happen to Russia. Such thing didn’t happen to any other nation. One excludes and destroyers another. It feels like civil war still continues.

And my last question will be about Nana Djordjadze, what part did she play in your career?

I love her, she is a great person. She opened the door into the cinema for me.  The second time I tried to get into film school,  I got bad scores, I was 27. After that I approached to Nana, she met me in the street near VGIK (Film school in  Moscow, Russia). I asked her if I could be free listener at her class, she said-of course dear and that is how I became a director. I am very grateful to her.

 

Thank you so much

Author:Ruska Giorgadze

 

საკარნტინო ფილმები: სერია 1

კარანტინში გამომწყვდეულმა რამდენიმე დღის წინ აღმოვაჩინე, სასურველი ფილმის ძებნაში უფრო მეტ დროს ვკრგავ, ვიდრე მის ყურებაში. ალბათ, ჩემსავით ბევრნი ხართ. გადავწყვიტე ჩემი “აღმოჩენები” გაგიზიაროთ და ფილმის ძებნის პროცესი გაგიმარტივოთ. დარჩით სახლში და ისიამოვნეთ ფილმებით, თანაც ძალან გაგვიმართლა,საქართველოში ფილმების ყურება ინტერნეტში სრულიად უფასოდაა შესაძლებელი და არჩევანიც დიდია. კარანტინში საყურებელ ფილმებს ჟანრების მიქსით გავხსნი:)) რა ჯობია წვიმიან ამინდში სახლში თბილად ჯდომას და სასიამოვნო ფილმების ყურებას?! რამდენიმე საათით გარეთ მძვინვარე ვირუსიც კი შეიძლება დაგვავიწყდეს. მართალია ჩემს ქუჩაზე სასწრაფოების სირენების ხმა  არ  წყდება, მაგრამ ვეცდები ხასიათი ფილმებით ცოტა მაინც გამოვიკეთო.

1. “ეშმაკი ატარებს პრადას” (The Devil Wears Prada)-ეს ფილმი სულ ცოტა თხუთმეტჯერ მაქვს ნანახი, მაგრამ რაც ნიუ-იორკში ჩამოვედი თავიდან აღმოვაჩინე ფილმიც და გმირებიც. ცათამბრჯენების ქალაქში დაკარგული ჭკვიანი გოგო, რომელიც საბოლოოდ მაინც იმკვიდრებს თავს დიდ ინდუსტრიაში, სადაც მხოლოდ გამხდარი და ლამაზი გოგოების ადგილია. ფილმის ნახვისას ყოველ ჯერზე ვფიქრობ და დღემდე ჩემთვის მაინც   გაუგებარია რატომ ხდება მთავარი გმირის საქმიანობა უფრო ეფექტური მას შემდეგ, რაც მისი გარდერობი იცვლება. დაფიქრებულხართ ამაზე? რა შუაში შესრულებულ საქმესთან რა ბრენდი გაცვია? მოკლედ ფილმს ცოტა უცნაური და თანამედროვეობისთვის შეუსაბამო მორალი აქვს. დღეს რომ ეს ფილმი გადაეღოთ, ქალების გაძლიერების ეპოქაში,  დარწმუნებული ვარ ანდრეას აღარ მოუწევდა სტილის რადიკალურად შეცვლა, დააფასებდნენ ისეთს, როგორიც არის , დააფასებდნენ იმისთვის, რომ სრულიად გაუსაძლისი უფროსის აბსურდულ სურვილებს ასრულებდა, მისი ინტელექტისთვის შესაბამო სამუშაოს აკეთებდა და მაინც იმკვიდრებდა ადგილს ლამაზი და გამხდარი გოგოების სამყაროში, არც თავს ისტერსავდა იმით, რომ კალორიები ეთვალა და ოთხ ზომა კაბაში ჩატეულიყო.
2. “თქვენთვის წერილია” (“You’ve got mail”)-როცა ეს ფილმი გადაიღეს ონლაინ “დეითინგი” ჯერ კიდევ არ არსებობდა. დღევანდელ სამყაროში კი “დეითინგი”, შეხვედრები, ნაცნობობა ბევრ შემთხვევაში სწორედ ინტერნეტიდან იწყება. ხოდა აბა სხვა პერსპექტივით შეხვედოთ ამ ფილმს-დღევანდელი გადმოსახედიდან. შეგიყვარდებოდათ ადამიანი, რომელზეც თითქმის არაფერი იცით, როგორ გამოიყურება, რას საქმიანობს?! ორი უსაყვარლესი პერსონაჟის წყალობით ფილმის ნახვა, ალბათ, არასდროსაა მოსაბეზრებელი. ფინალური სცენა კლასიკაა და მიუხედავად იმისა, იცი როგორ სრულდება ისტორია, ფილმი სულმოუთქმელად იყურება.
3. “სიყვარულით რომს”- (To Rome with Love ) აბა რამდენს მოგენატრათ რომის ქუჩებში სეირნობა, საქართველოში  ფაქტია, ბევრს. მძვინვარე ვირუსმაც კი არ გააუქმებინა ქართველს 17 ევროდ შეძენილი ბილეთი 😦   იტალიაში ჯერ კიდევ დიდხანს ვერ წავალთ და ნოსტალგიას ვუდი ალენის ამ არაჩვეულებრივი ფილმით შეგვიძლია გავუმკლავდეთ. ფილმს ბევრი პერსონაჟი ჰყავს და მათთან ერთად დაიკარგებით ტრასტევერეს ვიწრო ქუჩებში, აღმოჩნდებით სასიყვარულო სამკუთხედის ეპიცენტრში, გაიცნობთ ექსცენტრულ საოპერო მომღერალს, რომლის ხმაც შთამბეჭდავად მხოლოდ შხაპის ქვეშ იმის. მოკლედ , ექსცენტრული და მხიარული რომანების და ლამაზი გოგოების და ბიჭების, შთამბეჭდავი რომაული ხედების ერთად ნახვა თუ გინდათ, ჩართეთ ფილმი და სულ რამდენიმე საათით დაივიწყეთ კორონავირუსი.
4. “გიჟურად მდიდარი აზიელები” (Crazy Rich Asians )-კონკიას ისტორიის რამდენნაირი ინტერპრეტაცია გვინახავს ვინ დათვლის, “გიჟურად მდიდარი აზიელები” ალბათ ერთ-ერთი ყველაზე ახალი და სახალისოა. აღმოჩნდა, რომ სინგაპურელებიც ქართველებით ჭორიკანები ყოფილან, თან მითუმეტეს როცა საქმე რომანტიკულ ურთიერთობებს ეხება. ფილმის მთავარი გმირი გოგო ეკონომიკის პროფესორია ნიუ-იორკის უნვერისტეტში, ჰყავს შეყვარებული და წარმოდგენა არ აქვს რომ მისი რჩეული ბიჭი ზღაპრულად მდიდარია. წყვილის იდეალურ ურთიერთობაში კი ყველაფერი მას შემდეგ ირევა, რაც სამოგზაუროდ სინგაპურში მიდიან და ზღაპრულად მდიდარი ოჯახიც პოტენციურ სარძლოს ცხვირს ძალიან მაღლა “უბზუებს”. მხიარული სატირა სიმდიდრისგან რომ აღარ იციან რა ქნან და რითი გაერთონ აი ასეთ ხალხზეა.ქართველები ბევრ საერთოს ვიპოვით ამ გიჟურად მდიდარ და საშინალდ ჭორიკანა აზიელებთან,  ამაში რა თქმა უნდა, სიმდიდრეს არ ვგულისხმობ 😉
5. “შეთავაზება” (The Proposal)-სანდრა ბულოკი და რაიან რეინოლდსი საკმარისია იმისთვის, რომ ფილმი ჩართოთ და მერე თავად მხიარული ისტორია შეგიყოლიებთ და ისე გავა ორი საათი, რომ “კორონა” არც გაგახსენდებათ:) რას არ იზამს ადამიანი იმისთვის, რომ ამერიკიდან არ გაადეპორტონ?! სრულიად სპონტანურად და მეორე მხრის გაუფრთხილებლად ქორწილსაც კი დაგეგმავს. ქედმაღალი, მბრძანებლუი ტონის მქონე ქალის და მისი უსიმპატიურესი ხელქვეითის ისტორია გაგამხიარულებთ და დროის სასიამოვნოდ გატარებაშიც მოგეხმარებათ.                                                        აბა თქვენ იცით, გაუძელით! თქვენ კორონა შეაჩერეთ სახლში ყოფნით და ფილმებით მე მოგამარაგებთ ;)))

ჯარედ ლეტო-როკის და კინოს ვარსკვლავი

ჯარედ ლეტო უნიკალურია, მას შეუძლია რამდენიმე დღე სპეციალური ლინზა ატაროს იმისთვის, რომ მხედველობდაკარგული ადამიანი განასახიეროს ფილმში „Blade Runner 2049”, საჩუქრად ვირთხა გაუგზავნოს  კოლეგა მარგო რობის და კიდევ ათასი უცნაური საქციელი ჩაიდინოს „Suicide Squad”-ის გადასაღებ მოედანზე, იმისთვის რომ ბოლომდე გაითავისოს ჯოკერის ექსცენტრული სამყარო, როლისთვის დაიკლოს ან მოიმატოს წონაში …ჯარედი მეთოდური სამსახიობო სკოლის მიმდივერია, ეს იმას ნიშნავს, რომ როლის შესასრულებლად ფიზიკურად და ემოციურად გადაღებების დაწყებამდე დიდი ხნით ადრე იწყებს მზადებას.

ჯარედ ლეტო 47  წლისაა, თავად ბევრს ხუმრობს იმაზე, რომ წლების მატება მის სხეულზე ნაკვალევს ვერ ტოვებს. ჯარედი ერთნაირად ლამაზია ათი, თხუთმეტი თუ ოცი წლის წინანდელ ფოტოებში, ფილმებში თუ ვიდეო რგოლებში.

„იყავი გამბედავი, მიჰყევი შენს ოცნებებს, არავის მიაქციო ყურადღება და იბრძოლე იმისთვის, რისიც გჯერა“– ამბობს ჯარედი და მისი ცხოვრებაც სულაც არ იქნებოდა ისეთი როგორიც დღესაა,  მიზნებისთვის ბოლომდე რომ არ ებრძოლა. დაიბადა ლუიზიანას პატარა ქალაქ ბოჟერ-სიტიში. ლეტო ჯარედის მამინაცვლის გვარია. ცხოვრობდა დედასთან და უფროს ძმასთან შენონთან ერთად, პატარა იყო მშობლები ერთმანეთს,რომ დაშორდნენ. მარტოხელა დედა ორ ბიჭთან ერთად ამერიკის გარშემო მოგზაუროდა.  ჯარედიც დედასთან ერთად გატარებულ წლებს მიიჩნევს ცხოვრების მთავარ პერიოდად.

ზოგიერთი ადამიანი ჩნდება შენს ცხოვრებაში,  შენს გულში კვალს ტოვებს და შენს მომავალს სამუდამოდ ცვლის, სწორედ ესაა ჩემთვის დედაჩემი

კონსტანს ლეტო ჰიპი იყო, სწორედ მისი წყალობით ეზიარნენ ხელოვნებას ჯარედი და მისი უფრო ძმა. მსაიხობი დედას  ყველა სამადლობელ სიტყვაში ახსენებს, ამბობს,რომ  ოცნება, ბრძოლა იმისთვის რაც უყვარს და რისიც სჯერა დედამ  ასწავლა.

უამრავ ხელოვანს შორის გავიზარდე, ყოველთვის გარშემორტყმული ვიყავი მუსიკოსებით, ფოტოგრაფებით, მხატვრებით, თეატრალებით

მუსიკა Pink Floyd-ისა და Led Zeppelin-ის კომპოზიცებმა შეაყვარა,ფილადელფიაში ხელოვნების უნოვერსიტეტში სწავლობდა და პირველი მოკლემეტრაჟიანი ფილმიც გადაიღო, სადაც თავადვე შეასრულა მთავარი როლი. „ამერიკული ოცნების“ ასასრულებლად, რა თქმა უნდა,  ლოს-ანჯელესში წავიდა. სიმპატიური და ნიჭიერი ჯარედი ჰოლივუდში მალევე შენიშნეს და  სერიალის  “my so called life”-ის ეკრანებზე გამოსვლის შემდეგ ჯარედი თინეიეჯრი გოგოების კუმირად იქცა.

ზოგ ადამიანს სჯერა ღმერთის, მე კი მჯერა მუსიკის, ზოგი ლოცულობს, მე კი ვრთავ რადიოს

მუსიკას მის ცხოვრებაში უფრო მნიშვნელოვანი ადგილი უჭრავს ვიდრე კინოს, სწორედ ამიტომ მხოლოდ წარმატებული სამსახიობო კარიერით არ დაკმაყოფილდა  და უფრო ძმასთან ერთად  ალტერნატიული როკ ჯგუფი  „30 seconds to mars“ შექმნა  . ბენდის პოპულარობისთვის ლეტო არასდროს იყენებდა ჰოლივუდის ვარსკვლავის იმიჯს,უნდოდა ჯგუფს თავისი შემოქმედებით მიეღწია წარმატებისთვის. ლეტო თვითონ წერს მუსიკასა და ტექსტებს.   პირველივე ალბომმა,სადაც ჯარედ ლეტო მარტოობაზე და თანამედროვე ადამიანის სულიერ მდგომარეობაზე მღერის,  პოზიტიურ შეფასებასთან ერთად ჯგუფის წევრების ფინანსური მოგებაც მოუტანა.

„მებრძოლთა კლუბი“, „ამერიკელი ფსიქოპატი“ „ბატონი არავინ“, „დალასის მყიდველთა კლუბი“ და „რექვიემი ოცნებისთვის“ ლეტოს შემოქმედების საუკეთესო ნამუშევრებად ითვლება.  -ყველაზე გავლენიანი კრიტიკოსები ლეტოს ტალანტზე საუბრობენ- „ის ბევრად მეტია ვიდრე მომხიბვლელი ვიზუალი, ის თუ როგორ ღრმად სწვდება ის თავის პერსონაჟს გამაოგნებელია. მისი ტალანტი სცენარში ასახულ გმირს კიდევ უფრო მეტ აზრსა და დრამატულობას სძენს“-წერდა როლინგ სტოუნის კრიტიკოსი პიტერ ტრავერსი.

აღიარება არ არის აუცილებელი, კარგია როდესაც მას მოიპოვებ, თუმცა ამან არ უნდა შეგცვალოთ, აღიარების მიუხედავად თქვენ თავს ვერსად გაექცევით, მე რომ ჩემი აღიარებისთვის მეცადა ან მისთვის მომესმინა , სცენაზე ვერასდროს დავდგებოდი. კრიტიკა ბევრად ღირებულია, შეიძლება გული გეტკინოთ, თუმცა მოტივაცია რომ რამეს მიაღწიოთ ბევრად, მეტი გექნებათ

მიუხეადავად კრიტიკოსების აღიარებისა,საკუთარ თავზე მუშაობას არ წყვეტს.   ყოველი როლის წინ დეტალურად ეცნობა თავის პერსონაჟს,  იკვლევს მის ცხოვრებას და რამდენიმე კვირა გადაღებების დაწყებამდე მისი გმირის ცხოვრებით ცხოვრობს, ხშირ შემთხვევაში არც ფიზიკუ ტრანსოფრამაციას უშინდება. ინდი ფილმებში თამაშს არჩევს. ამბობს რომ თანამედროვე სამყაროში დამოუკიდებელი კინო ნაკლებად ფასდება, მსახიობსაც იმედი უცრუვდება. ასე მოხდა მის შემთხვევაშიც და ფილმის „მისტერ არავინ“  გადაღების შემდეგ ჯარედ ლეტომ კინოში 6 წლიანი პაუზა აიღო.

სიმართლე გითხრათ თავს ძალიან ხშირად ვგრძნობ მარტო, ამ დროს აღარ მჯერა ბედნიერების, მაგრამ ყოველთვის ვიცი,რომე ერთადერთი რამ რაც მაბედნიერებს ,ეს მუსიკაა

თავადც არ სჯეროდა, რომ „30 seconds to mars“ ასეთი წარმატებული იქნებოდა, ათ მილიონზე მეტი გაყიდული ალბომი, გადავსებული სტადიონები და უმარავი ფანი-სწორედ ამაზე გაცვალა კინოკარიერა ჯარედ ლეტომ.

ზოგეჯერ უნდა წახვიდე, რომ დაბრუნებულს რაღაც გქონდეს სათქმელი

თვლის,რომ კინოში პაუზამ ის უკეთეს მსახიობად აქცია.  2013 წელი კი მის გრანდიოზულ დაბრუნებად იქცა.

როდესაც მე ის პირველად დავინახე, მივხვდი, რომ არაჩვეულებრივი ხელოვანია,  ჯარედს „როკ ენ როლის“ სული აქვს,ძალიან ჭკვიანია, ზუსტად ესმის პერსონაჟი, კონტექსტი ,ის უბრალოდ  კი არ თამაშობს, არამედ  გადასაღებ მოედანზე  თავიდან ბოლომდე ტრანსფორმირდება-წერს მეთიუ მაკონაჰი,  ჯარედ ლეტოს პარტნირი ფილმიდან „დალასის მყიდველთა კლუბი“.

როდესაც რეჟისორი ჟან მარკ ვოლი ჯარედს დაუკავშირდა მას ბერლინში კონცერტი ჰქონდა.  რეჟისორმა გასაუბრება სკაიპის საშუალებით დანიშნა და როცა ჟან მარკ უოლი კომპიუტერთან მივიდა, ნანახმა სრულიად გააოგნა.“ჯარედის ქალივით იყო გამოწყობილი, ტუჩსაცხი ესვა და აშკარად მეფლირტავებოდა, ცდილობდა ჩემს მოხიბვლას და ეს ძალიან წამრატებით გამოუვიდა“-უყვებოდა ჟან მარკ უოლი მის კოლეგებს.

ჯარედ ლეტო წითელი ხალიჩის ფავორიტია, მისი გამორჩეული ვიზუალისა და ჩაცმის სტილის გამო ის ხშირად ხდება ტაბლოიდების განხილვის თემა. ჯარედ ლეტოს გრძელი და ულამაზესი თმა კი მსოფლიოს ახალი მოდური ტენდენციაა.

„30 seconds to mars“  სოლისტის ცხოვრება ახლა კიდევ უფრო აქტიურია, ევროპის ფარგლებში ჯგუფი ტურნეს მართავს. შეკვეთილშიც მოვისმენთ სიმღერებს მისი ახალი ალბომიდან და ძველ ჰიტებსაც „ბლექ სი არენას“ სცენიდან მოვისმენთ.

„ეს არ არის მხოლოდ მუსიკა, ეს არ არის მხოლოდ ხელოვნება, ეს საზოგადოებაა ადგილი, რომელსაც მე მივეკუთნები“-ამბობს ჯარედ ლეტო, როკ ვარსკვლავად ქცეული მსაიხობი, რომელმაც ადგილი მუსიკასა და კინოში ერთნაირად დაიმკვიდრა.

დევიდ ლინჩი-სამყარო რომელსაც ვირჩევ

მისი თითოული ფილმი უნიკალური და დამოუკიდებელი სამყაროა, სადაც ყველაზე უცნაური არსებები ცოცხლდებიან, მისტიკურ-დეტექტიური ისტორიები თავბრუს ახვევენ და აბნევენ  მაყურებელს… რთულია, გენიოსის ტვინში შექმნილ და შემდეგ კინოში გადატანილ გროტესკულ სამყაროში არ დაიკარგო და ერთხელ მოგზაურობის შემდეგ კვლავ და კვლავ დაბრუნების სურვილი არ გაგინჩნდეს. „ლინჩიანურ განზომილებაში“ ყოფნისას  ემოციას ემოცია ცვლის,  რეჟისორის ფიქრთა სვლას მიჰყვებით და იძირებით სამყაროში რომელსაც ხან „Mulholand Drive” ხანაც „Blue Velvet”  ან „Twin Peaks” ჰქვია.   კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება კინოს ისტორიაში ყველაზე ცნობილი სიურრეალისტის, დევიდ ლინჩის სამყაროში.

ყველაზე გიჟურ იდეებს კინოენით აცოცხლებს და მისი ფილმების ყურებისას თითქოს ლინჩის ცნობიერების ნაკადში აღმოჩნდებით-„დღის სიზმრები ყველაზე მნიშვნელოვანია, ზოგჯერ უბრალოდ ვჯდები სკამზე, თვალებს ვხუჭავ და ჩემს გონებას სახეტიალოდ ვუშვებ. ძილში საკუთარ სიზმრებს ვერ აკონტროლებ. მიყვარს ჩემ მიერ შექმნილი ან აღმოჩენილი სიზმრების სამყაროში ჩაძირვა, ესაა სამყარო, რომელსაც მე ვირჩევ და სწორედ იქაა კინოს სიძლიერე, ხშირ შემთხვევაში სწორედ  ამ დროს იბადება იდეები“-ამბობს 71 წლის ლინჩი. ასე გაჩნდა წითელი ოთახი 90-იანი წლების საკულტო სერიალ „Twin Peaks”-ში და გოლიათის პერსონაჟი აგენტი კუპერის ოთახში. ლინჩის „სიზმრისეული ლოგიკა“ კინოში თხრობის ახალ, არასწორხაზოვან სტრუქტურას ქმნის. თხრობის მსგავს ფორმას მის საკულტო ფილმებში „Eraserhead”, „Mulholand Drive“  და „Inland Empire“ შეხვდებით. მაგიური რეალიზმის ენით ლინჩი ძალადობის, სიყვარულის, შურისძიებისა და დანაშაულებრივი საქმეების ისტორიებს გვიყვება-„იდეა წამიერად მოდის და თუ გაჩერდები და დაუფიქრდები, აღმოაჩენ რომ მას ხმა, გამოსახულება და ხასიათი აქვს. პერსონაჟის გარდერობსაც კი გიკარნახებს, იმასაც მიგახვედრებს, როგორია ეს გმირი, როგორ საუბრობს ან რა სიტყვებს იყენებს. წამიერად უამრავი რამ იბადება გონებაში“ -ამბობს რეჟისორი.

რთულია, სახელი დაარქვა განწყობას და იმ ატმოსფეროს, რომელიც ლინჩის ფილმებშია შექმნილი. სპეიციფიკური იუმორის, გროტესკული პერსონაჟების და მათი არაპრონოზირებადი ქცევების წყალობით ფილმში მოთხრობილი სიუჟეტი ხშირად ლოგიკის ჯაჭვს არ ექვემდებარება, მაგრამ ეს ხელს  არავის უშლის, ბოლომდე ისიამოვნოს ფილმის ხასიათით და მაგიური რეალიზმის ენით შექმნილი ისტორიით.

დევიდ ლინჩი ბავშობიდან ხატავდა. იხსენებს, როგორ მოჰქონდა მამას სამსახურიდან დოკუმენტების ფურცლები, რომელსაც მეორე მხარე სუფთა ჰქონდა და მას თვითმფრინავებისა და ტყვიამფრქვევების ხატვისთვის იყენებდა. ფილადელფიაში ხატვის შესასწავლად გატარებულ წლებს ყველაზე დიდ შთაგონებას უწოდებს.  საკუთარი ნახატების ამოძრავების სურვილმა პირველი მოკლემეტრაჟიანი ფილმის გადაღების იდეამდე მიიყვანა. ასე შეიქმნა „Alphabet“ ლინჩის ფილმოგრაფიის ერთ-ერთი ადრეული ნამუშევარი, სადაც მთავარი როლი მისმა მაშინდელმა მეუღლემ, პეგიმ შეასრულა. ფილმის გადასაღებად საკუთარი სახლის კედლები შავად შეღება, იგივე გაიმეორა მეორე ფილმზე „The Grandmother“ მუშაობისას.

ფილადელფიიდან ლოს-ანჯელესში, ბევერლი ჰილსზე გადაცხოვრდა და კინოსკოლაში განაგრძო სწავლა. ერთი წლის შემდეგ კი  დაიწყო პირველ სრუმეტრაჟიან მხატვრულ ფილმზე „Eraserhead“-ზე მუშაობა. „Eraserhead“ საკულტო  ფილმია, რომელიც დისტოპიურ სამყაროში ვითარდება. წყნარი ახალგაზრდა მამაკაცი უცნაური ბავშვის მშობელი ხდება. დევიდ ლინჩის პირველი სრუმეტრაჟიანი ნამუშევარი სიურრეალიზმის კლასიკადაა აღიარებული და მას ლინჩის ერთ-ერთი უსაყვარლესი რეჟისორი, სტენლი კუბრიკი ყველა დროის ფავორიტ ფილმს უწოდებდა.

დევიდ ლინჩს მასშტაბური  სახალხო აღიარება „The Elephant Man”-მა მოუტანა. ესაა ისოტორია, რომელიც სხეულის დეფორმაციული სინდრომით დაავადებული ჯოსეფ მერიკის ამბავს ჰყვება. მას მოჰყვა სამეცნიერო ფანტასტიკა „Dune“ და „Blue Velvet”.  1990 წელს კი დევიდ ლინჩმა მარკ ფროსტთან ერთად მთელი მსოფლიო ტელევიზორის ეკრანებს მიაჯაჭვა. ათწლეულების წინ ტელეკომპანია ABC-ის აღმასრულებელი პროდუსერები დევიდ ლინჩისა და მარკ ფროსტის სცენარმა მოხიბლა და ასე დაიბადა სრულიად ახალი სამყარო სახელად „Twin Peaks”, რომელიც ერთდოულად იყო კლასიკური საპნის ოპერაც, მკვლელობის იდუმალი ამბავიც, პატარა ქალაქის საგაც და სიყვარულის ისტორიაც.

„ვინ მოკლა ლორა პალმერი“-კითხვა ისმოდა ყველგან და ისტორია აინტერესებდა ყველას. აგენტი კუპერის ისტორია პატარა ქალაქში, გასცდა ამერიკის საზღვრებს და აალაპარაკა მსოფლიო. წითელი ოთახის მისტიკა, კრიმინალური დაჯგუფებები და საიდუმლო კავშირები ორ სეზონად გაერთიანდა და საკულტო სერიალად იქცა. „Twin Peaks” -ს ბევრი ტელევიზიის ოქროს ხანის დასაწყისად მიიჩნევს. წლების შემდეგაც კი მაყურებელს ხიბლავს და ატყვევებს სიუჟეტური ხაზი, პერსონაჟების სიღრმე, მონტაჟი და განწყობა, რომელიც ლინჩმა სერიალში მარკ ფროსტთან ერთად შექმნა. მეორე სეზონის ბოლოს ერთ-ერთი პერსონაჟი ამბობს-„შევხვდებით 25 წლის შემდეგ“ და მიუხედავად იმისა, რომ სერიალის გაგრძელება არ იყო დაგეგმილი, დაახლოებით 25 წლის შემდეგ „Twin Peaks”  სატელევიზიო სამყაროს დაუბრუნდა. დევიდ ლინჩი სერიალის მესამე სეზონს 18 საათიან ფილმს უწოდებს, რომელიც ნაწილ-ნაწილ უნდა ნახოთ და რომელიც უკვე აღიარეს 2017 წლის სატელევიზო სეზონის მოვლენად.

„Twin Peaks”-ის ყურებისას გამუდმებით ფიქრობ მის გავლენებზე და იმაზე, რომ დევიდ ლინჩმა წლების წინ გადაიღო სერიალი, რომელიც თანამედროვე ტელე-ინდუსტრიის პირველწყაროდ შეგვიძლია მივიჩნიოთ. სერიიდან სერიამდე გაოცებთ და გითრევთ ლინჩის სამყარო და როდესაც ამ სამყაროს შემქმნელს თბილისის ცენტრალურ ქუჩაზე ხედავთ, თავი მართლა სიურრეალისტურ ფილმში გგონიათ.

„Twin Peaks”-ში მისი პერსონაჟის, გორდონის მსგავსად დევიდ ლინჩსაც უყვარს ყავა, ოღონდ არა „უმთვარო ღამესავით მუქი და ძლიერი“, არამედ „ლატე“. ჟესტები კი მას და გორდონს ნამდვილად  საერთო აქვთ. საყვარელ თემებზე საუბრის დროს ცისფერი თვალები უბრწყინავს და წარმოუდგენელია, ეს აღფრთოვანება არ გადაედოს, თითების მოძრაობას თვალს ვერ მოსწყვეტ და გიჩნდება სურვილი, დევიდ ლინჩს დაუსრულებლად ელაპარაკო კინოზე, მუსიკაზე, მხატვრობაზე და ტრანსცედენტალური მედიტაციის უპირატესობებზე. ტრანსცედნეტალური მედიტაცია მედიტაციის უძველესი ფორმაა, რომელიც ლინჩმა 70-იან წლებში აღმოაჩინა-„ვფიქრობდი, რომ მედიტაცია იქნებოდა გზა ჭეშმარიტი ბედნიერებისკენ. უამრავი ტიპის მედიტაცია ვცადე, მაგრამ არც ერთი იყო საჩემო. ერთხელ ჩემმა დამ დამირეკა და ტრანსცენდელატურ მედიტაციაზე მიამბო, მას ხმა ჰქონდა შეცვლილი და უფრო ბედნიერი ჩანდა, ამიტომ მეც ამ ტექნიკის შესწავლა გადავწყვიტე. ამ დროს შემოქმდებითი ვიყავი, მაგრამ თვითდაჯერება მაკლდა, მუდმივ სიბრაზეს ვგრძნობდი, რომელიც ჩემს პირველ ცოლზე გადამქონდა. მედიტაციის დაწყებიდან ორ კვირაში კი თავად მკითხა, რა ხდებოდა, სად წავიდა ჩემი სიბრაზე. ეს ყველაფერი თავისით მოხდა. ცოლსაც კარგად ვეპყრობოდი და მეც უფრო ბედნიერი ვიყავი. საქმის კეთებისას კი ენერგია და ენთუზიაზმი მომეცა“-იხსენებს ლინჩი, რომელმაც 2005  საკუთარი ფონდი შექმნა, რომელიც 600000-ზე მეტ ბავშა თუ მოზარდს სტრესის დაძლევაში ეხმარება. დევიდ ლინჩის ფონდი წელს უკვე კავკასიაშიც დაარსდა და მისი მთავარი მიზანია დაეხმაროს საქართველოს, აზერბაიჯანისა და სომხეთის მაცხოვრებებს სტრესის დაძლევაში. დევიდ ლინჩთან ჩვენი ინტერვიუც ტრანსცენდენტალური მედიტაციით იწყება.

რა პერიოდი იყო თქვენს ცხოვრებაში, როდესაც ტრანსცენდენტალური მედიტაცია აღმოაჩინეთ?

ეს იყო პერიოდი, როცა ფილადელფიიდან ლოს-ანჯელესში გადავედი საცხოვრებლად, ბევერლი ჰილსზე დიდ სახლში ვცხოვრობდი. ფილადელფია ჩემთვის შთაგონების უდიდესი  წყარო იყო. ის ბნელი, გიჟური, ჭუჭყიანი, კრიმინალური და გარყვნილი ქალაქია, მაგრამ იქაური ხასიათი, ქარხნები და ატმოსფერო, ჩემთვის სამუშაოდ ფანტასტიკურ განწყობას ქმნიდა. ლოს-ანჯელესში ღამე ჩავედი. მახსოვს პირველი, რაც შევამჩნიე, იყო სინათლე. ლოს-ანჯელესი გაშლილი ქალაქია და ამ სინათლესთან ერთად ის თავისუფლების განცდას ბადებს. პირველ ფილმზე დავიწყე მუშაობა, მომცეს სამუშაო სივრცე, აღჭურვილობა, მომიწყვეს სტუდია. ყველაფერი მქონდა, რაც ვფიქრობდი, რომ მჭირდებოდა. თუმცა, როდესაც ჩემს თავში ჩავიხედე, აღმოვაჩინე, რომ იქ სიცარიელე იყო. მქონდა ყველაფერი, რაც მინდოდა, მაგრამ არ ვიყავი ბედნიერი, სწორედ ამ დროს დავიწყე მედიტაციის ძიება. ბედნიერება შენშია და ეს უნდა იპოვო, მაინტერესებდა სადაა ეს „შენში“ და ასე აღმოვაჩინე ტრანსცენდენტალური მედიტაცია, რომელიც მუშაობაში და ცხოვრების გაუმჯობესებაში დამეხმარა. ტრანსცენდენტალური მედიტაცია არც კულტია და არც რელიგია.

შედეგი მაშინვე იგრძენით თუ დრო დაგჭირდათ?

მაშინვე დამეხმარა და ძალიან მომეწონა. ტრანსცენდეტალური მედიტაცია მასწავალებელმა უნდა შეგასწავლოთ. ამას ოთხი დღე და დღეში საათნახევარი სჭირდება. მასწავლებელი მოგცემთ მანტრას, რომელიც ხმა ან ვიბრაციაა. უნდა ისწავლო მისი გამოყენება. ოთხი დღის შემდეგ გეცოდინებათ, როგორ გააკეთოთ მედიტაცია, პასუხი გაეცემა თქვენს კითხვებს და მერე მთელი ცხოვრება გეცოდინებათ ეს ტექნიკა. დილით და შუადღეს ოც-ოცი წუთით მედიტირებთ, შემდეგ კი საქმეს აკეთებთ და აკვირდებით როგორ იცვლება ყველაფერი უკეთესობისკენ, ნეგატივი ტოვებს თქვენს სხეულს და ადგილს ბედნიერებას და ჰარმონიას უთმობს.

დეპრესიისა და მღელვარების დროს ეხმარება ადამიანს?

თუ ექიმის ზედამხედველობის ქვეშ ხართ,  წამლებს იღებთ და ამ დროს იწყებთ მედიტირებას, უნდა იმუშაოთ ექიმთან შეთანხმებით, უნდა გააგრძელოთ მედიკამენტების მიღება. ორი კვირის შემდეგ კი ექიმმა შეიძლება უკეთესობა შეგატყოთ. ყველაფერი ჰარმონიაში მოდის და ეს ცხოვრების სხვადასხვა ასპექტზე აისახება. ამ ყველაფერზე დაკვირვება ძალიან ლამაზი პროცესია.

ჰოლივუდში და ზოგადად შოუ-ბიზნესში უამრავი სტრესია…

სტრესი ყველგანაა, მათ შორის ბავშვებიც. სკოლაში ხშირად ჩხუბობენ, მოსწავლეებს კონცენტრაცია უჭირთ, მათ უამრავ წამალს აძლევენ, რომელიც მხოლოდ ნიღბავს პრობლემებს. სწავლება არც მასწავლებლებს სიამოვნებთ. კეთილისმსურველები უამრავი იდეით გამოდიან, მოგვიწოდებენ, შევღებოთ კედლები ან ახალი წიგნები გამოვუშვათ. ტრანსცენდენტალური მედიტაცია კი მათ რეალურად ეხმარებათ. უკეთ სწავლობენ, სტრესი ქრება, სწავლის პროცესი უფრო ბედნიერი ხდება. ერთ წელში გარემო მთლიანად იცვლება. დაუჯერებელი ეფექტი აქვს და ამის ყურება ძალიან სასიამოვნოა. სკოლა ხდება ადგილი, სადაც სიამოვნებით გაუშვებთ თქვენს შვილს.

რთულია საკუთარი მანტრას პოვნა?

მას მასწავლებელი გაძლევთ. მანტრა ყველას თავისი აქვს და მისი ხმამაღლა წარმოთქმა არ შეიძლება. მანტრა ცხოვრების მხარდამჭერია, მეგობარი ხმა, რომლის გამოყენებაც უნდა ისწავლო და რომელიც საშუალებას გაძლევს, საკუთარ თავს ჩაუღრმავდე.

ხატვა  ბავშობიდან დაიწყეთ და ხშირად ხატავდით სამხედრო თვითმფრინავებს…

მეორე მსოფლიო ომი ახალი დამთავრებული იყო, მაგრამ ომის განწყობა მაინც ჰაერში იგრძნობოდა.  მიყვარდა  დანების, პისტოლეტების, თვითმფრინავების ხატვა, ყველაზე მეტად კი  ტყვიამფრქვევებისა და ავტომატების ხატვა მიტაცებდა.

მშობლები გასაფერადებელ ფურცლებს არ გაძლევდნენ, რატომ?

დედაჩემმა რაღაც მიზეზით უარი თქვა, რომ გასაფერადებელი რვეული მქონოდა. ჩემს და-ძმას ჰქონდა. მახსოვს მამას სამსახურიდან ფურცლები მოჰქონდა, ერთ მხარეს დოკუმენტები იყო, მეორე მხარეს კი ცარიელი და მეც ვხატავდი. ახლა მადლობას ვუხდი დედაჩემს მოცემული თავისუფლების გამო.

ხანდახან ხატვისას ხორცსაც კი იყენებთ…

დიახ,ხორცი გამოვიყენე. ბუნება უამრავ მნიშვნელოვან რამეს გვაძლევს, იდეას, ტექსტურას… და ეს ძალიან მომწონს. ხორცი ნახატს მივაწებე, ცოტა ხანში საშინელი სუნი აუშვა, დავიწყე მარილიანი წყლის დასხმა და მალე შესანიშნავი ტექსტურა მივიღე.

როცა ფილმს არ იღებდით, ხატავდით. ხომ ასე იყო?

დიახ, მაგრამ მე ორივეს კეთება მიყვარს.

როდის გაჩნდა მოძრავი ფოტოები?

მე და ჩემს მეგობარს გვქონდა სივრცე, სადაც ვხატავდით. ამ დროს ფილადელფიაში ვცხოვრობდი. ერთხელ ღამით მარტო ვხატავდი, დავხატე ბაღი. ნახატის უმეტესი ნაწილი იყო შავი და მწვანე. მოსაწევად გავედი და ამ ნახატს შორიდან დავუწყე ყურება, უცბად ნახატიდან მომავალი ქარის ხმა გავიგონე და სიმწვანემაც მოძრაობა დაიწყო. ნარკოტიკული ზემოქმედების ქვეშ არ ვიყავი, სრულიად ფხიზელი ვიყავი. სწორედ მაშინ აღმოვაჩინე მოძრავი ნახატი.

გაგჩენიათ სურვილი თქვენს ფილმებში შექმნილ სამყაროში აღმოჩნდეთ?

მე მინდა ჩემი ფილმების სამყაროში ყოფნა, მაგალითარ „Eraserhead“ არის ფილმი, რომლის სამყაროშიც ვიქნებოდი, თუმცა არ ვიცი, მინდა თუ არა იქ სულ დარჩენა.

სანამ კინოინდუსტრიაში წარმატებული გახდებოდით, იყო თუ არა დილემა გემუშავათ შემოსავლისთვის თუ თავი სრულად მხატვრობისთვის მიგეძღვნათ?

ჩემი მშობლები საშუალო კლასის წარმომადგენლები იყვნენ, ფინანსურად მეხმარებოდნენ, მაგრამ მეც ვმუშაობდი. მეცოდებიან ხელოვანები, რომელთაც კვირაში ხუთი დღე უწევთ მუშაობა იმისთვის, რომ მასალები შეიძინონ. მათ სახატავად მხოლოდ უქმეები რჩებათ, ხელოვანს კი სურს კვირაში ხუთი დღე ხატოს და ფულისთვის მხოლოდ ორი დღე იმუშაოს.

როდესაც სცენარს წარადგენდით ფინანსების მოპვება თუ გიჭირდათ?

რთული იყო, მაგრამ მე ვამბობ რომ ბედი დიდ როლს თამოშობს ადამიანის ცხოვრებაში. არ ვიცი, რატომ მაფინანსებდნენ, კინოში მწვანე შუქი ამინთეს, მითხრეს, მემუშავა. უამრავი ნიჭიერი ადამიანია, რომელთაც, სამწუხაროდ, უარს ეუბნებიან. მე ძალიან იღბლიანად ვთვლი თავს.

 

რას ნიშნავს თქვენთვის „Twin Peaks”?

„Twin Peaks” არის  სამყარო, ისევე როგორც როგორც სხვა ფილმები, მაგრამ განსხვავებული სამყარო.  მიყვარს „Twin Peaks“-ის პერსონაჟები, ადგილი, იდეა და საერთოდ ყველაფერი.

როდესაც მეორე სეზონი დასრულდა და ერთ-ერთმა პერსონაჟმა თქვა 25 წლის შემდეგ შევხდებითო, მაშინ იცოდით რომ გააგრძელებდით „Twin Peaks”-ის გადაღებებს?

არა, არ ვიცოდი.  ეს  ისევ  ბედის დამსახურებაა.  მე მომივიდა წითელი ოთახის იდეა, სადაც კუპერი იყო გაჭედილი.  მეორე სეზონის ბოლო ეპიზოდში ლორა ეუბნება კუპერს-„გნახავ 25 წლის შემდეგ“, მაშინ საერთოდ არ ვიცოდით, რომ ეს მოხდებოდა. ეს სცენა უფრო სიზმარს ჰგავდა და არა რეალობას.  მაგრამ ისე მოხდა, რომ თითქმის 25 წლის შემდეგ კვლავ დავბრუნდით „Twin Peaks”-ის გადასაღებად.

ძალიან ბევრი დრო გავიდა მას შემდეგ ,რაც „Twin Peaks“ პირველად გავიდა ეთერში და მისი ყურებისას ყოველთვის გრძნობ თანამედროვე ტელევიზიაზე მის უდიდეს  გავლენას. თქვენ თავად თუ შეგიმჩნევიათ ეს ერთგვარი „Twin Peaks“ ეფექტი?

არა, ხშირად მეუბნებიან ამას, მაგრამ მე არ შემიმჩნევია. მე ვფიქრობ, ეს ყველაფერი არსებობს. შეიძლება, რაღაც პირველმა დაიჭირო, მაგრამ ეს არაფერს ნიშნავს. მაგალითად მარკონი და ტესლა, ისინი სხვადასხვა ადგილას ცხოვრობდნენ, მაგრამ მათ ორივემ შექმნა რადიო. მართალია ეს გამოგონება ტესლას მიეწერა, რადგანაც მან უფრო ადრე მიაგნო, მაგრამ დიდი ხნის განმავლობაში ამ აღმოჩენას მარკონის მიაწერდნენ. იდეები „ჰაერშია“ და ადამიანები იჭერენ ამ იდეებს, ასე მიდის ევოლუცია. ახალი იდეები ცურავს და მათ იჭერენ იმისთვის, რომ რაღაცები წინ წავიდეს.

 საიდან მოგდით ეს იდეები?

ცხოვრებიდან და ძალიან ცოტა სიზმრებიდან. მე მიყვარს „სიზმრის ლოგიკა“, იდეა შეიძლება ნებისმიერ დროს მოგივიდეს. მიყვარს დღის ზმანებები და ხანდახან მინდა, რომ იდეა მომივიდეს, უკვე შემდეგ ეს სურვილი თევზაობას ჰგავს. გადააგდებ ანკესს და იჭერ რაღაც იდეებს, ამას კი ძლიერი სურვილი აკეთებს.

რამდენად მნიშვნელოვანია, რომ გადასაღებ მოედანზე  ყველაფერი ისე იყოს, როგორც ეს სცენარის წერისას წარმოგედგინათ თუ მიდიხართ რაღაც დათმობებზე?

ეს უაღრესად მნიშვნელოვანია და ზოგჯერ ისე ხდება, რომ რომ ფილმი ზუსტად ისეთია, როგორც გონებაში დაბადებული იდეა იყო. მაგრამ თუ კონკრეტულ გადასაღებ მოედანს ეძებ და მას ვერ პოულობ, მაშინ ვიწყებ მაქსიმალურად მიახლოვებული ადგილის ძიებას. გარემოს შესაქმენალდ შეიძლება განსხვავებული ავეჯის ან ნივთების შეტანა, მაგრამ ამ შემთხვევაში იდეა იგივეა, მაგრამ სურათი არ გამოდის ისე, როგორც ჩაფიქრებული გქონდა.

ამბობთ რომ სერიალებში „Breaking Bad“ მოგწონთ…

„Breaking Bad“ პერსონაჟების გამო მომწონს. არაჩვეულებრივი და ძალიან ძლიერი პერსონაჟებია შექმნილი.

როგორც ვიცით, საქართველოში კინოსკოლის შექმნასაც აპირებთ…

საქართველოში გიგა აგლაძესთან ერთად ვმუშაობ. გიგა იქნება სკოლის ამბებში ჩართული. ადამიანებს მთელი მსოფლიოდან შეეძლებათ აქ ჩამოსვლა. საქართველო კარგი ადგილია კინოფესტივალის დასაარსებლადაც. ქართულ კინოზე და მის ტრადიციებზე ფედერიკო ფელინიც კი საუბრობდა. ასე რომ, საქართველო კინოხელოვნებისთვის ნამდვილად იდეალური ადგილია.

სტატია ჟურნალი ბომონდის დეკემბრის ნომერში გამოქვეყნდა.

ავტორი: რუსკა გიორგაძე

 

 

 

მეგან მარკლი-პრინც ჰარის რჩეული

მეგან მარკლი ამერიკელი მსახიობია, რომელიც კინომოყვარულებმა სერიალიდან „Suits” გაიცნეს, სადაც ის ამბიციურ ადვოკატ რეიჩელ ზეინს ასახიერებს. სერიალი შეერთებულ შტატებში უკვე შვიდი წელია გადის. მიუხედავად იმისა რომ მეგან მარკლი ჰიტად ქცეული სერიალის ერთ-ერთი მთავარი ვარსკლავია, პრესა მან სულ სხვა მიზეზით, დაახლოებით ერთი წლის წინ აალაპარაკა, მაშინ როდესაც ცნობილი გახდა, რომ მეგანი ინგლისის სამეფო ოჯახის ყველაზე პოპულარული წევრის, პრინც ჰარის რჩეულია.
36 წლის ამერიკელმა მსახიობმა და 33 წლის ჟღალთმიანმა პრინცმა ერთმანეთი საერთო მეგობრის წვეულებაზე გაიცნეს, ერთმანეთს 6 თვის განმავლობაში ჩუმად ხვდებოდნენ. როცა ტაბლოიდებმა პრინც ჰარისა და მეგან მარკლის ურთიერთობის შესახებ შეიტყვეს, პრესაში უამრავი უარყოფითი სტატია და გამოხმაურება გაჩნდა. შეტევა იმდენად ძლიერი იყო, რომ განცხადება პრინცის თხოვნით სამეფო სახლის პრეს-სამსახურმა გაავრცელა და პრესას უკან დახევისკენ მოუწოდა. მეგანი ამბობს, რომ სტატიებს ყურადღებას არ აქცევდა-„ჩვენ ორი ადამიანი ვართ, რომელიც ძალიან ბედნიერი და შეყვარებულია. სანამ მსოფლიო გაიგებდა, ექვსი თვის განმავლობაში ერთმანეთს ჩუმად ვხდებოდით. ამ პერიოდში სულ ვმუშაობდი, ერთადერთი რამ რაც ჩემს ცხოვრებაში შეიცვალა ხალხის დამოკიდებულებაა ჩემდამი“.
მეგანი ლოს-ანჯელესში დაიბადა და გაიზარდა. დედა აფრო-ამერიკელი დორია რეგლანდი, ფისქოთერაპევტი და იოგას მწვრთნელია, მეგანის მამა, თიმას მარკლი კი ჰოლივუდში ერთ-ერთი ყველაზე წარმატებული განათების რეჟისორი. წლების განმავლობაში ის ერთ-ერთ ყველაზე პოპულარულ სიტქომების „Marrierd…With Children”-ისა და “General Hospital”-ის განათების რეჟისორი იყო. სწორედ მამის წყალობით მეგანმა ბავშვობის დიდი დრო გადასაღებ მოედანზე გაატარა-„ათი წლის განმავლობაში ყოველ დღე მე „Marrierd…With Children”-ის გადასაღებ მოედანზე ვატარებდი, რომელიც ერთდროულად სასაცილო და პერვერსიული სამყარო იყო პატარა გოგოსთვის, რომელიც კათოლიკურ სკოლაში სწავლობდა და უნიფორმაში იზრდებოდა“-იხსენებს მარკლი. „ყველაზე გასაოცარი ისაა, რომ ჩემი მშობლები მაშინ დაშორდნენ ერთმანეთს, როცა მე ორი წლის ვიყავი, მაგრამ არასდროს მინახავს მათი ჩხუბი, ხშირად დავდიოდით ერთად დასასვენებლად. მამა კვირა დღეს ჩვენთან მოდიოდა და ერთად ვუყურებდით ტელევიზორს, სამივე ერთად ვსადილობდით. მშობლების დაშორების შემდეგაც მაინც ძალიან ახლო ურთიერთობას ვინარჩუნებდით“-ამბობს მსახიობი და მშობლებს მის ყველაზე დიდი გულშემატკივრებად მიიჩნევს-„მშობლები ყოველთვის მხარში მედგნენ, უყურებდნენ ჩემს მცდელობას, მიმეღო როლი. უამრავ საქმეს ითავსებდნენ, იმისთვის რომ ჩემი გადასახდები დაეფარათ. მამაჩემმა იცოდა, რომ მსახიობისთვის სამუშაოს პოვნა ძალიან რთულია, სწორედ ამიტომ ის ყველაზე ამაყი იყო როდესაც მე გავარღვიე ეს წრე და ამ სფეროში მუშაობა შევძელი“. ჰიტად ქცეულ სერიალამდე მეგანი რამდენიმე კომედიაში მეორეხარისხოვან როლში გადაიღეს. როდესაც „Suits”-ის ქასთინგზე მიდიოდა, გზად მიხვდა რომ როლისთვის შეუსაბამოდ ეცვა, H&M-ში შეიარა და მოკლე შავი კაბა იყიდა. გამორჩეული გარეგნობის მქონე მეგანმა ქასთინგზე განსაკუთრებული შთაბეჭდილება მოახდინა. „ვეძებდით ადამიანს, რომელიც განსხვავებულად ლამაზი, მიზანმიმართული და სერიოზული იქნებოდა, მეგანი დავინახეთ თუ არა, მივხვდით რომ ის ამ როლზე იდეალური იქნებოდა“-იხსენებს შოუს რეჟისორი. მეგანს რეალურ ცხოვრებაშიც ასე ახასითებენ ლამაზი, კეთილი და ძალიან სერიოზული გოგო, რომელმაც გასაკვირი სულაც არაა, რომ პრინცის მოხიბვლაც კი შეძლო. მთავარი საერთო მასსა და პრინცს შორის ფილანტროპიაა. მეგანი ქველმოქედია და ასევე აქტიურად იცავს რასიზმისა და გენდერული უთანასწორობის ნიადაგზე ჩაგრულებს. მეგანის დედამ უზრუნველყო, რომ მის პატარა გოგოს ყველაფერი ცოდნოდა სამყაროს პოლიტიკური და ეკონომიკური გამოწვევების შესახებ- „ჩემმა მშობლემა ჩემს გარშემო ისეთი სამყარო შექმნეს, რომ თავი განსხვავებულად არა, მაგრამ განსაკუთრებულად მეგრძნო“-ამბობს მსახიობი, თუმცა მშობლების მიერ შექმნილი სამყაროსგან განსხვავებით სხვანაირი იყო რეალობა. პრობლემები მაშინ დაიწყო, როცა მეშვიდე კლასში სკოლის აღრიცხვის ფურცელი უნდა შეევსო- თეთრკანიანი, შავკანიანი, ლათინოსი და აზიელიდან რომელიმე გრაფა უნდა ამოერჩია. მეგანს ღია და ჭორფლიანი კანი და ხუჭუჭა თმა ჰქონდა, ასეთი გარეგნობის გამო არავინ იცოდა მისი ბირასულობის შესახებ. მეგანი დაიბნა, თვლიდა, რომ თეთრის ან შავკანიანის არჩევით რომელიმე მშობელს უღალატებდა. მასწავლებელმა კი ურჩია თეთრკანიანი შემოეხაზა, მაგრამ მეგანმა ეს გრაფა ცარიელი დატოვა. „ამ პერიოდში შეგრძნებაც ასეთი მქონდა, არ ვიცოდი რომელ გრაფას ვერგებოდი“-ამბობს მსაიხობი, რომელიც დღეს ბირასიული წარმომავლობის ადამიანების აქტიური დამცველია. მეგანის წარმომავლობა პრესის განხილვის თემა გახდა. განიხილავდნენ მსახიობის ცხოვრებას ლოს-ანჯელესის ერთ-ერთ ყველაზე კრიმინალურ უბანში. ბევრი იმასაც წერდა, რომ პრინცის მომავალი სიდედრი ჯერ კიდევ განგსტერებით სავსე სამეზობლოში ცხოვრობს. მეგანის მეგობრები მიიჩნევენ, რომ პრესის ამგვარი შემოტევა რასისტული, სექსისტური და სრულიად უსამართლო იყო.
მეგან მარკლი დროის უმეტეს ნაწილს სამ ქალაქში-ლონდონში, ტორონტოსა და ლოს-ანჯელესში ატარებს. ტორონტოში უკვე მეშვიდე წელია სერიალ „Suits”-ის გადაღებები მიმდინარეობს. „შვიდი კანადური ზამთარი დიდი დროა იმისთვის, ვინც კალიფორნიაში გაიზარდა“-თავადაც გაოცებით აღნიშნავს მსაიხობი. „ლოს-ანჯელესში დავიბადე და გავიზარდე, კალიფორნიელი გოგო ვარ, რომელიც ისეთ გარემოში ცხოვრობს, სადაც სჯერათ, რომ ბევრი რამის განკურნვა შეუძლიათ იოგათი, , სანაპიროზე გატარებული რამდენიმე საათით ან ავოკადოთი“-სწორედ ამიტომ შეეცადა, მისი სახლი ტორონტოში კალიფორნიულ სტილზე მოეწყო. მეგანი გურმანია, უყვარს საჭმელზე ვნებით ლაპარაკი, ეს შტრიხი მისი ეკრანული პერსონაჟის შექმნისასაც გამოიყენეს.
მეგანის კოლეგები სერიალიდან მისი და პრინცის ურთიერთობას განსაკუთრებული პატივისცემით ეპყრობიან და იმასაც ამბობენ, რომ სამეფო ოჯახის ყველაზე მეამბოხე წევრისთვის მეგანი იდეალური მეწყვილეა. ყველაზე საინტერესო კი ამ ისტორიაში, რა თქმა უნდა, დედლოფალი ელიზაბეთ მეორის აზრია. ბევრი მიიჩნევს, რომ პროგრესული დედოფალი, რომელმაც საშუალო კლასის ოჯახიდან გამოსული ქეით მიდლტონი მიიღო რძლად, მეგანისა და ჰარის ურთიერთობასაც დალოცავს. არავინ იცის, დახუჭავს თუ არა უინძორთა ოჯახი თვალს დადგენილ წესებზე, რომელიც სამეფო გვარის წევრს კათოლიკეზე და განქორწინებულ ადამიანზე ქორწინებას უკრძალავს. მეგანი არ გაზრდილა კათოლიკედ, მაგრამ კათოლიკურ სკოლაში სწავლობდა, ასევე ორი წლის განმავლობაში იყო პროდუსერ ტრევორ ენგელსონზე დაქორწინებული. თუ პრინცმა მეგანზე გადაწყვიტა ქორწინება და სავარაუდოა, რომ ასეც მოხდება, მაშინ ეს სამეფო ოჯახის ისტორიაში მეორე შემთხვევა იქნება. პირველი 81 წლის წინ მოხდა, როცა ედუარდ მერვემ უოლის სიმსონზე იქორწინა და სამეფო ტახტიც დაკარგა.
მეგან მარკლისა და პრინც ჰარის სიყვარულის ისტორიას ხშირად ფილმს „The Prince and Showgirl” ადარებენ, სადაც მთავარ როლებს მერილინ მონრო და ლოურენს ოლივიე თამაშობენ. ხშირად აღნიშნავენ, რომ მეგანი განსაკუთრებული ინტელექტისა და შინაგანი სილამაზის მქონე ადამიანია. „პრინცესა დიანას მეგანი რომ გაეცნო, აუცილებლად აღფრთოვანდებოდა მისი პიროვნებით“-ამბობენ მეგანის ნაცნობები.
არავინ იცის, როგორ განვითარდება ამერიკელი მსაიხობისა და პრინცის ურთიერთობა, მაგრამ ამბობენ, რომ მომხიბვლელი მეგანი ბრიტანელების საყვარელი პრინცისთვის იდეალური მეუღლე იქნება. მათ ერთად გამოჩენას მთელი მსოფლიო განსაკუთრებით აკვირდება. ხშირად არღვევენ სამეფო კარის მიერ დადგენილ წესებს და პუბლიკაშიც ხელჩაკიდებულები ჩნდებიან. მეგანი და ჰარი უკვე მსოფლიოს საყვარელი წყვილია.

Britain’s Prince Harry poses with Meghan Markle in the Sunken Garden of Kensington Palace, London, Britain, November 27, 2017. REUTERS/Toby Melville

მერაბ ნინიძე “იუპიტერის მთვარეზე”, კორნელი მუნდრუცოსთან მუშაობაზე, კანის კინოფესტივალზე და მის სამსახიობო კარიერაზე

არიანი ახალგაზრდა ემიგრანტი სირიიდან, რომელსაც საზღვრის გადაკვეთის მცდელობისას დაჭრიან,  უნგრელი რეჟისორის, კორნელი მუნდრუცოს ფილმის „იუპიტერის მთვარის“ ერთ-ერთი მთავარი პერსონაჟია. დაჭრილი არიანი ლტოლვილთა ბანაკში ხვდება, სადაც ამოუხსნელი ძალით  ჭრილობებს იხორცებს და აღმოაჩენს, რომ ლევიტაციის უნარი აქვს. არიანი ბანაკიდან ექიმის დახმარებით გარბის და მამის საძიებლად მიდის. სწორედ ემიგრანტისა და ექიმის ურთიერთობა ხდება მუნდრუცოს ფილმის ცენტრალური ისტორია. „იუპიეტრის მთვარის“ პრემიერას განსაკუთრებული ინტერესი სწორედ საქართველოში მოჰყვა, რადგანაც ექიმის როლს მსახიობი მერაბ ნინიძე ასრულებს. „კინემატოგრაფიულად შთამბეჭდავი ისტორია, რომელიც მნახველს უემოციოდ ვერ დატოვებს“, „წლის ერთ-ერთი ყველაზე საინტერესო კინონამუშევარი“-ასეთი შეფასებები ისმოდა კანის კინოფესტივალზე „იუპიტერის მთვარის“ პრემიერის შემდეგ. განსაკუთრებით აღნიშნა მსახიობების მერაბ ნინიძისა და უნგრელი სჟომბერ ჯეგერის თამაშის მანერა. კორნელი მუნდრუცოსა და „ვუნდერკინდად“ აღიარებული კინოოპერატორი მარსელ რევის ერთობლივი ნამუშევარი წელს მთავარი ჯილდოსთვის „ოქროს პალმის რტოსთვის“ იბრძოდა. „კორნელის კომფორტის ზონიდან გამოყავხარ, უნდა დაივიწყო, რაც იცი და მზად იყო ყველაფრისთვის, როგორც მეომარი“-ამბობს მერაბ ნინიძე, რომელიც ჟუნრალ „OK! Georgia”-ს „იუპიტერის მთვარეზე“, კორნელი მუნდრუცოზე, ფილმში მის პერსონაჟზე და  მასწავლებელზე, გიზო ჟორდანიაზე ესაუბრა.

 

პირველ რიგში რა თქმა უნდა „იუპიტერის მთვარეზე“ უნდა გკითხოთ. ბევრმა ეს ფილმი აღიქვა, როგორც პოლიტიკური განაცხადი, თქვენ თავად ერთ-ერთ ინტერვიუში აღნიშნავთ, რომ ყველაზე მნიშვნელოვანი პასაჟი რეჟისორ კორნელი მუნდრუცოს ამ ნამუშევარში რწმენასთან კავშირის გაწყვეტაა. თანამედროვე სამყაროში და მიმდინარე მოვლენების ფონზე რა მნიშვნელობას იძენს ეს ფილმი, რამდენად მნიშვნელოვანია რომ რეჟისორებმა სწორედ ასეთი ერთი შეხედვით თითქოს სიურეალისტური გზით ასახონ ყველაზე აქტუალური პრებლემები?

„იუპიტერის მთვარე“ რეჟისორისთვის დამახასიათებელი ხელწერით და სტილისტიკითაა შექმნილი. ის აქცენტებს ადამიანების ურთიერთობიდან გამომდინარე აკეთებს ანუ პერსონაჟების ურთიერთობიდან და აქ ორი ადამიანის ურთიერთობა უკვე პოლიტიკურია- რა არჩევანს აკეთებს ადამიანი ექსტრემალურ სიტუაციაში? რა კრიტერიუმით იზომება დღეს მორალი? რწმენა, არა მარტო რელიგიური, არამედ ადამიანური, ჰუმანურია ალბათ. დღეისთვის უფრო შიშით და ცინიზმით დაღდასმულ დროში ვცხოვრობთ და იდეალების და ლირიკის ადგილი სწორედ შიშმა, ტერორმა დაიკავა.  ცინიზმი და უნდობლობა უპირისპირდება  „იუპიტერის მთვარეში“  სასწაულს, გამოცხადებას, რომელსაც ახსნა არ აქვს და შეიძლება ამიტომ ჩანს სიურეალისტური. მე მგონი ფილმი საკმაოდ რეალისტური და დინამიური ხერხით ყვება ამბავს. მუნდრუცო ცდილობს სტილისტური აღრევით თითქოს ფუტურისტული მომავლის კინოენა გამოიგონოს სადაც თრილერი, მელოდრამა, სათავგადასავლო არტჰაუზი და ბლოკბასტერი ერთ ჭერქვეშ ექცევა და ამ ეკლექტიკას შეგნებულად მიმართავს. მუნდრუცო დღევანდელობას ასე აღიქვამს- სტილის და ჟანრების აღრევით, ის ამ მცნებებს შორის საზღვარს შლის და  იქ იწყებს  ამბის მოყოლას, სადაც შავ და თეთრი, კარგი და ცუდი არ არსებობს და ყველაფერი თანაარსებობაშია.

“ იუპიტერის მთვარეში“ თქვენს მიერ განსახიერებულ პერსონაჟზე მინდა გკითხოთ-ექიმზე, რომელიც ერთი შეხედვით დაუჯერებელი ისტორიის თვითმხილველი ხდება, რა არის ამ პერსონაჟს მთავარი მახასიათებელი და როგორ მოხდა ამ პერსონაჟის შექმნა?

კორნელი დიდ დროს უთმობს მოსამზადებელ პერიოდს.  მთლიანობაში ფილმზე ერთი წელი ვიმუშავე. სინჯები და რეპეტიციები 2016 იანვარში, ხოლო გადაღებების მაისის ბოლოს დაიწყო, რომელიც 3 თვეზე მეტი გაგრძელდა. უკვე  ამ წლის იანვარში  სტუდიაში ვცდილობდი  პერსონაჟი უნგრულ ენაზე გამეხმოვანებინა, ესეც კორნელის დაჟინებული თხოვნა იყო. უნგრული ხმოვნების წარმოსათქმელად 6 კვირა ლოგოპედთან ერთად ვმუშაობდი.  ფილმში ჩემი პერსონაჟი ძირითადად ინგლისურად ელაპარაკება სირიელ ლტოლვილს და ფილმის დიალოგების 60 პროცენტიც ინგლისურ ენაზეა. კორნელი ბოლომდე ეცადა ჩემი ხმა ყოფილიყო ფილმში, ამის გამო დარჩენილ 40 პროცენტზე- უნგრულ დიალოგებზე ბევრი ვიწვალეთ, კარგი გამოვიდა,  მაგრამ აშკარა იყო რომ უცხოელი ლაპარაკობდა და ეს პერსონაჟისთვის გაუმართლებელი იქნებოდა. გაბორ შტერნი -ასე ქვია ჩემს პერსონაჟს „იუპიტერის მთვარეში“ და  როგორც იტყვიან თავით ფეხამდე უნგრელი, სწორედ ამიტომ საბოლოოდ უნგრელმა მსახიობმა გაახმოვანა, რაც  ჩემთვის პირადად ძნელი შესაგუებელია, მაგრამ სხვა გამოსავალი არ იყო. კორნელი ძალიან მომზადებული მოდის გადასაღებ მოედანზე და მაქსიმუმს მოითხოვს მსახიობისგან,მას კონკრეტული ემოციური რეგისტრი არ ყოფნის, კომპლექსურად უდგება პერსონაჟს და ეს განწყობა ძალიან გადამდებია. მისი შთაგონება ბოლომდე გითრევს და მიყვები.

 „იუპტერის მთვარეში“ კრიტიკოსების თქმით ძალიან ბევრი იდეური და მორალური მესიჯია ჩადებული. თქვენთვის რა იყო ის მთავარი იდეა, რამაც როლზე დათანხმების და ფილმში თამაშის სურვილი  გაგიჩინათ

როგორც მსახიობი ვერ ფიქრობ მესიჯებზე რომელიც ფილმშია. გადაღების  პროცესში შეუძებელია არტისტმა ამაზე იფიქროს, მაგრამ უკვე დასრულებულ ფილმში დავინახე ეს გზავნილები. სცენართან შედარებით ფილმი უფრო დალაგებულია ანუ ერთ ამბავს ყვება და ესაა ორი ადამიანის ურთიერთობა დაუნდობელ რეალობაში.ჩემი პერსონაჟის მთავარი მახასიათებელი  კომპლექსურობაა, ის მუდმივ წინააღმდეგობაშია.მთელი ფილმის მანძილზე საკუთარ თავს და გარემოს ეწინააღმდეგება და ამ წნეხში უნებლიედ გმირი ხდება. სცენარის კითხვა რომ  დავიწყე ასე მე-10 გვერდზე ჩემი პერსონაჟი სასწაულის შემსწრე ხდებოდა, მის თვალწინ დაჭრილი ლტოლვილი უცებ ფრენას იწყებდა. ეს სცენა რამდენიმეჯერ წავიკითხე, მეგონა რომ ვერ მივხვდი ან მეჩვენება რასაც ვკითხულობ,როცა მივხვდი რომ არ მეჩვენება, ვიფიქრე რომ მხოლოდ ამ სცენის გამო ღირდა ამ ფილმში მონაწილეობა. როგორ უყურებს ადამიანი გამოცხადებას, სასწაულს რომელიც ერთფეროვან, დამთრგუნავ ყოფაში უცებ თვალს აგიხელს-ამან დამაინტერესა,  როგორ უნდა ითამაშო ასეთი განცდა მსახიობმა. მე და კორნელის ერთად მუშაობა ძალიან მოგვეწონა და ახლა ვფიქრობთ იმის დრო გამოვნახოთ, რომ მომავალ წელს კორნელმა თბილისში სპექტაკლი დადგას და მე ვითამაშო.

მაშინ როდესაც ითამაშეთ „მონანიება“-ში, რომელიც კანის კინოფესტივალზე „ოქროს პალმის რტოს“ ნომინანტი იყო, თუ ფიქრობდით, რომ  წლების შემდეგ უკვე თავად მოხვდებოდით ფესტივალის ყველაზე პრესტიჟულ წითელ ხალიჩაზე და პრეს-კონფერენციაზე?

მონანიებეში როცა ვითამაშე 17 წლის ვიყავი და ეს სხვა განზომილებაა. მაშინ ვინმეს რომ ეთქვა რომ ოდესმე 51 წლის ვიქნებოდი, ალბათ გულიანად გამეცინებოდა. რომ ვთქვა რომ ამაზე ბევრს ვფიქრობდი- არა, მაგრამ როცა მსახიობი ხარ და კინოში მუშაობ, თუ ფილმს გაუმართლა და თან კარგია, თანასწორად დაუდგება გვერდით სხვა ღირსეულ ფილმებს, არ გამორიცხავ არც ხალიჩებს, არც ნომინაციებს. თუმცა ეს გზა ყოველთვის ხალიჩასთან არ მიგიყვანს, მაგრამ მართლა საინტერესო, კომპლექსური, განსხვავებული და ღრმა როლების თამაშის საშუალება, მაინც იშვიათად გვეძლევა და მე მგონი შეუძლებელიცაა სულ ასეთ როლებს ასრულებდე. ვინ გაუძლებს ასეთ დატვირთვას?!

ერთ-ერთ ინტერვიუში აღნიშნავდით, რომ როდესაც ფილმი კანის კინოფესტივალზე მოხვდა ბევრს ფიქრობდით თქვენს მასწავლებელზე-გიზო ჟორდანიაზე, რომელიც მუდამ გეუბნებოდათ, რომ ბოლომდე გაეცი და არსდროს დაზოგო საკუთარი თავი. როგორ ფიქრობთ როგორ შეაფასებდა ის თქვენს უახლეს როლს

გიზოს სიტყვებს ჩემს ახალგაზრდა კოლეგებსაც ვუმეორებ ხოლმე- თუ ბოლომდე არ დაიხარჯე აზრი არა აქვს ამ საქმის კეთებას, თუ არ მიეცი სისხლი, ოფლი, ჯანი, სული და გული  მაშინ არ გამოვა არაფერი. წინააღმდეგ შემთხვევაში ყველაფერი უინტერესოა და უსიცოცხლო. გიზოს ოჯახმა კანში ყოფნისას  გიზოს ბაფთა გამომიგზავნა საჩუქრად, რომელსაც ის საზეიმო და საპრემიერო ვითარებაში იკეთებდა ე.წ. სმოქინგზე და ეს ბაფთა ყველა პრიზზე მეტია ჩემთვის. მე გიზოს  ვაგრძელებ და ვატარებ ჩემში. მის საქმის მიმართ დამოკიდებულებას, აზარტს, ზეიმს, სიკეთეს, საქმეში დახარჯვის ბედნიერ განცდას და საერთოდ ყველაფერს   რასაც ის ატარებდა და ასხივებდა, ეს ყველაფერი მისი წასვლის მერე თითქოს მის ყოფილ სტუდენტებში გაცოცხლდა

თუ არსებობს რაიმე მთავარი კრიტერიუმი, რომლის მიხედვითაც ხდვებით უნდა დათანხმდეთ თუ არა როლს.

ვცდილობ რომ როლები არ ავარჩიო, არამედ მაქსიმალურად მოვერგო როლს, რომელსაც მთავაზობენ და შეძლებისდაგვარად საინტერესო გავხადო ის

 „BBC”-ის ახალ სერიალზე McMafia-ზე  მინდა გკითხოთ, თუ შეიძლება მოგვიყევით გადაღების პროცესზე და თქვენს პერსონაჟზე.

Mc Mafia-ს გადაღება შარშან ოქტომბერში დავიწყე და ივლისის ბოლოს  პირველ სეზონზე მუშაობას ვამთავრებთ. პირველი სერია  3 იანვარს გავა BBC და ABC-ს ეთერში. მანამდე ხელშეკრულების მიხედვით არაფრის გასაჯაროების უფლება არ მაქვს და მალე ისედაც ყველაფერი თავისთავად გახდება ცნობილი.

ლასლო ნემეშმა მის სადებიუტო ფილმში „საულის შვილი“ სწორედ თქვენ შემოგთავაზათ მთავარი როლი, თუმცა გარკვეული მიზეზების გამო როლზე უარის თქმა მოგიწიათ, თუ ნახეთ ეს ფილმი და როდესაც უკვე „ოსკარებზე“ მოხვდა „საულის შვილი“, ხომ არ დაგწყდათ გული, რომ თქვენ არ იყავით მთავარ როლში?

ლასლო ნემეში და კორნელ მუნდრუცო, ორივე ალექსეი გერმან უმცროსის ფილმის- “ქაღალდის ჯარისკაცი”- ს დიდი თაყვანისმცემლები აღმოჩნდნენ,მე ამ ფილმში  ვთამაშობ და როგორც თავად მითხრეს სწორედ ამიტომ მოუნდა ორივეს ჩემთან მუშაობა. ლასლოს ფილმზე დიდი ხანი მქონდა მოსამზადებელი სამუშაო პერიოდი, მერე ფილმის გადაღება ერთი წლით გადაიდო და ბოლოს ვერ მოვახერხე „საულის შვილში“  თამაში. ფილმი ნამდვილად არ მინახავს. მისი წარმატება ძალიან გამეხარდა და გამეცინა იმაზე რამხელა ირონიაა ამ მოულოდნელ მოლოდინებში.

თქვენთვის მსოფლიო კინოინდუსტრიაში კარი დიდიხანის წინ გაიხსნა, სამომავლო გეგმებზე, რომ მოგვიყევთ თუ შეიძლება

მე მგონი ეხლა ახალი ეტაპი დაიწყო. ჯერჯერობით მეტი არ ვიცი, მაგრამ ყველაფრისთვის მზად ვარ. თუმცა გეტყვით, რომ მომავლის გეგმები ბევრია.

 

ავტორი:რუსკა გიორგაძე

ფოტო:Getty Images